Tímarit Máls og menningar - 01.09.1985, Side 80

Tímarit Máls og menningar
jafnvel þá kom ekki fyrir að hann sýndi af sér hörku eða grimmd,
enda varla hægt að telja hann með viljasterkari eða einarðari
mönnum. En þótt hann væri ekki líkur slíkum mönnum hafði hann
alltaf langað til þess. Vissulega er sú löngun frekar kjánaleg, en hvað
um það: kjánaleg löngunin krækir hjá öllum hindrunum í vitund
þess fullorðna og fyrir kemur að hún fylgi honum allt til elliáranna.
Og þessi kjánalega löngun greip tækifærið og holdgaðist í hlutverki
því sem henni bauðst.
Hrokafull framkoma ökumannsins hentaði ungu stúlkunni ágæt-
lega: hún losaði hana undan sjálfri sér. Því hún var umfram allt hún
sjálf þegar hún var afbrýðisöm. Um leið og vinur hennar hætti
fagurgalanum og varð kuldalegur, rann henni afbrýðin. Hún gat
gleymt sjálfri sér og gefið sig á vald hlutverki sínu.
Hlutverki sínu? Hvaða hlutverki? Hlutverki sem unnið var upp
úr sorpritum. Astæðan fyrir því að hún hafði stöðvað bifreiðina var
ekki sú að hún ætlaði eitt né neitt, heldur hugðist hún tæla manninn
við stýrið; puttastelpan var bara auvirðileg táldrós sem nýtti sér
töfra sína á unaðslegan hátt. Ungu stúlkunni veittist svo létt að setja
sig í spor þessarar fáránlegu sögupersónu að hún varð sjálf bæði
hissa og heilluð.
Þannig sátu þau hlið við hlið: ókunnur bílstjóri og ókunnug
puttastelpa.
5.
Það sem unga manninum fannst hann fara einna helst á mis við í
lífinu var áhyggjuleysið. Lífshlaup hans var skipulagt út í ystu æsar.
Vinnan gleypti ríflega átta tíma á dag; það sem eftir lifði dagsins var
gegnsýrt af þrúgandi leiða á fundahöldum og heimavinnu; og á
litlausu einkalífi hans, sem aldrei fór leynt og oft hafði komið af
stað slúðri og almennu umtali, hvíldi augnaráð ótal vinnufélaga,
kvenna og karla. Meira að segja þriggja vikna orlof vakti hvorki
með honum tilfinningu léttis né spennu; grár skuggi skipulagsins
teygði sig jafnvel hingað; skortur á sumarhúsnæði olli því að hann
hafði þurft að taka frá herbergi í Tatrafjöllunum með sex mánaða
fyrirvara. Til þess þurfti hann meðmæli frá stjórn stéttarfélagsins á
342