Tímarit Máls og menningar - 01.03.1997, Side 17

SIGFÚS DAÐASON
sérstæða máta, kímnigáfan einstök; og hversu fáránlegu flugeldaskrauti eða
moldviðri menn kusu að sveipa hátterni sitt, lifnaðarhætti eða listbrögð,
öðrum að meinalausu, var þess ekki að vænta að Sigfús Daðason gengi í þann
kór, sem seint og snemma slær hneykslunartóninn, tjáningarmiðil skinhelg-
innar.
Svo sem að líkum lætur var Sigfús skilningsríkur, hvetjandi og hollur allri
viðleitni ungra manna í skáldskaparmálum. Ungur að árum hafði hann
ásamt félögum sínum átt í höggi við lágkúrulegustu fordóma sem hér ríktu
í garð bókmenntalegrar nýbreytni, og gekk þá sjálfur í forvígi til varnar
skáldskapnum sem alkunnugt er og seint fyrnist.
Að því sögðu sem að framan greinir ber þess að minnast að mannlýsing
getur að vísu verið í grófum dráttum sönn, en aldrei algild; allir menn taka
umtalsverðum breytingum í tímans rás, og sína mynd af Sigfúsi Daðasyni
geyma aðrir menn, mér eldri jafnt sem yngri. Á þessari stundu þykir mér
reyndar sem hver tilraun til að fjalla um Sigfús sé dæmd til að verða
yfirborðsleg og af vanefnum ger, svo var persónuleiki hans djúprættur,
hugsun hans heimspekileg og víðfeðm. Sakir þess meðal annars fer ég hér
fæstum orðum um það sem hæst ber í orðstír hans: þann stóra galdur sem
liggur í ljóðum hans og gerir þau þeim mun áleitnari sem lengra líður. Allt
sem ég hef að þakka Sigfúsi Daðasyni verður heldur ekki tíundað hér, og yrði
vísast óþarflega fyrirferðarmikil úttekt á sjálfum mér. Ef til vill tækist mér
ekki að forðast þá „viðloða tilfinningasemi", er hann nefnir svo í einu ljóða
sinna og hafði litlar mætur á. Það var enginn hægðarleikur að auðsýna Sigfúsi
þær þakkir sem menn töldu sig eiga honum upp að inna, án þess að fá á
tilfinninguna að það beinlínis særði rótgróna hógværð hans. En þess skal
getið, að allt frá því að fundum okkar bar saman undir lok sjötta áratugarins,
þegar hann var nýkominn heim frá menntabrunnum Parísar og ég tvítugur
stráklingur, voru skipti okkar slík að hann var mér ímynd veglyndis og
drengskapar; og einhvern veginn hefur hann reynzt mér sí-nálægur gegnum
árin, jafnt þó að langt liði milli samfunda. Slík voru áhrif Sigfúsar á þá sem
honum kynntust, dýrmætt leiðarhnoða inn í dagana, á tímum sem á marga
lund leitast við að sundra inntaki og innileik hinna kyrrlátu stunda. „Merk-
ingar þagnarinnar fallnar í fyrnsku", segir Sigfús í einu hinna nýlegri ljóða
sinna, sem að nokkru leyti kallast á við annað ljóð, Spekingarnir gömlu, þar
sem meðal annars segir:
Spekingarnir gömlu og slitnu sem ég þekkti
þegar ég var ungur
þeir komu stundum langa leið heiman frá sér
til að létta mér lífið
TMM 1997:1
7