Tímarit Máls og menningar - 01.03.1997, Side 106

Teitur Þorkelsson
Hrútasaga
Hrútahópurinn hleypur upp á veginn þegar ég kem akandi yfir
brúna. Ég hægi rólega en ákveðið á mér því ég er með hlass í
bílnum. „Þeir ætla ekki að fara niður af veginum með góðu“
hugsa ég og flauta skarpt. Nokkrir hrútanna hlaupa þá niður af
veginum hægra megin, sömu megin og þeir komu upp á hann.
„Komust ekki yfir, þeir prófa aftur á morgun,“ hugsa ég og það hlakkar
í mér og ég finn til snilli okkar mannana. Það eru fimm hrútalingar
eftir á veginum fyrir framan mig og þeir eru á harðastökki. Það er
fyndin sjón að sjá þá svona óða og uppvæga hendast áfram fyrir
framan bifreiðina.
Fimm hrútalingar
fara á stökki
eltir af bíl
og brosandi manni
Flýgur í gegnum hugann og mér finnst ég vera skáld á harðastökki í
eftirreið. Hrútarnir eru Billy the Kid og ég Bonanza. Sendibíllinn er
orðinn að Trigger, svona á lífið að vera.
í huga nútímamannsins búa allar sjónvarpshetjur kúreka-
myndanna í eina og sama vestrinu.
Ég hækka í útvarpinu og hraðamælirinn sýnir 45 kílómetra hraða.
„Engir smá hlauparar þessir hrútar, þeir hljóta að vera ungir og
sprækir. Eiga eftir að fitna í sumar“ hugsa ég og horfi á hrútabossana
hristast. „Engar hommahugsanir!“ segir samviskan og ég nauðhemla
í huganum og flauta aftur. Þarf að vera kominn í bæinn klukkan tvö,
verð að drífa mig. Fjórir hvítir hrútar stökkva út af veginum og hafa
96
TMM 1997:1