Tímarit Máls og menningar - 01.03.1997, Blaðsíða 108

TEITUR ÞORKELSSON
en þá hefur hann komið auga á mig, stendur upp og hleypur út af
veginum. Hægra megin náttúrlega, frábært gáfnafar. Ég stansa og
álykta að hann sé í lagi blessaður, hann muni hlaupa þetta úr sér, en
sé um leið að hann er byrjaður að sveigja einkennilega til hægri og svo
endar hann í girðingunni. Fastur. Ég skokka niður af veginum, næ taki
á honum þar sem hann ólmast í girðingunni og tekst að losa hann.
Svo sit ég með honum á þúfu í nokkrar mínútur og skoða hann í bak
og fyrir.
Það vita þeir sem verið hafa í sveit að sauðfé róast hvorki við
hjal né blíðar strokur. Þó er þetta útbreiddur misskilningur sem
byggir á almennu hundahaldi í þéttbýli.
Hann virðist sprækur, er orðinn heitur og vill bara hlaupa meira finn
ég á kippunum í honum. Svei mér þá ef hann er ekki bara sveittur í
framan. „Svaka læri eru þetta“ hugsa ég, fínn munnvatnið aukast
undir tungunni og fer að langa í harðfisk. Ég leyfi honum að hlaupa
burt en stýri honum þó til baka til þess að hann lendi ekki aftur fyrir
framan mig á veginum. Maður veit aldrei.
„Þvílík reynsla“ hugsa ég þegar ég kem inn í Borgarnes. Fyrir hrútinn
meina ég.
98
TMM 1997:1