Tímarit Máls og menningar - 01.09.1998, Blaðsíða 37

BRÚ ÐKAUPSVEISLAN
Um leið og hún kyssir hann á móti ganga fastagestirnir í salinn. Á undan
þeim fer þriðji maður.
„Þessi?“ spyr hann og bendir á Maríó. Áður en hinir fá ráðrúm til að hrista
höfuðið slær sá þriðji - sem er lítill og saman rekinn - með barefli úr stáli í átt
til parsins.
„Nei“, muldrar Maríó. Martína fær högg á kinnbeinið og síðan á gagn-
augað.
Torgau ýtir á slökkvara. Salurinn er baðaður í ljósi.
„Þessi þarna“, segja fastagestirnir. Þeir tala í einum kór. Sá þriðji er
ráðvilltur eitt andartak.
Það má vel vera að Friedrich Torgau hefði fagnað þessu atviki - brúðurin
særð, hjónabandið laskað - en þá gerist það sem hann óttaðist. Sonur hans
sem ætlar að koma Martínu til hjálpar fær blóðnasir.
Áður en illvirkinn mundar bareflið á nýjan leik hlær hann og spyr
fastagestina sem hafa dregið sig í hlé: „Þessi... var það hann... sem lúskraði á
ykkur?“
Á meðan þeir hrista báðir höfuðið heldur hann áfram að spyrja, að þessu
sinni Maríó: „Mætti bjóða herranum bréfþurrku?" Og á meðan Martína
liggur hreyfmgarlaus á gólfinu og spyrjandinn teygir sig eftir vasaklút, reynir
Maríó að þurrka blóðið sem rennur úr nefinu á honum. Fyrst með annarri,
síðan með báðum höndum. Að því búnu hallar hann höfðinu aftur.
Á þessu andartaki hefði Friedrich Torgau helst viljað reka upp öskur. En
það hefði verið óráðlegt. Skammt frá dyrunum hefur standi fyrir hljóðnema
verið hallað upp að veggnum. Með stönginni - fóturinn losnar ffá - slær
Friedrich Torgau fastagestina niður og ber þriðja manninn í höfuðið, þar til
blóðugur heili kemur í ljós undir höfúðkúpunni.
Friedrich Torgau kemur stönginni aft ur vandlega fýrir við vegginn. Hann
sér eftir að hafa ekki þrifið hana. Þegar hann snýr sér við sópar hann hálffullri
flösku niður af hátalaraboxi.
Þegar glasið skellur með brothljóði á gólfið kemur Maríó aft ur til sjálfs sín.
„Skepnan þín.“
Þegar lærði járnamaðurinn færir sig nær syni sínum gerir móðir Maríós
sig líklega til að ráðast á manninn sinn. Faðirinn sópar henni hugsunarlaust
til hliðar.
Hún hrökklast út í horn, hallar sér upp að vegg, lyppast síðan niður, rekur
sig í flöskuna sem datt niður af hátalaranum, flaskan vaggar yfir dansgólfið,
rekst í gólflista eða útstæðan nagla og brotnar í mél.
Grannvaxna stúlkan með krullaða hárið virðir Friedrich Torgau undr-
andi fyrir sér. Hún hristir höfuðið forviða, þegar hann gengur til hennar,
grípur í höndina á henni, neyðir konu sína til að standa á fætur og leiðir þær
TMM 1998:3
www.mm.is
35