Tímarit Máls og menningar - 01.09.1998, Blaðsíða 75

SENDILL
Þú ert flott, segir Steffí. Enginn stríðnisglampi í augunum. Að minnsta
kosti kem ég ekki auga á neina meinfysni.
Rauðka er í fangelsi í alvöru, segir Steffi.
Rauðka, segi ég.
Sanne, segir hún. Hún er kölluð Rauðka í Treptow.
Já, út af hárinu, segi ég, en þetta er ekki hennar litur. Eða er hún svona
rauðhærð á milli fótanna líka?
Ekki hárið, segir StefFí, bullið í þér. Hún þrammar alltaf á fyrsta maí frá
Oranientorginu niður á Kollwitztorg og affur til baka. Stríða löggunni eða
hvað er þessi leikur aftur kallaður?
Það er ekkert varið í það lengur, gríp ég fram í.
Nei, segir Steffí með blik í auga. Ekkert miðað við það þegar við vorum
ennþá framtíðin og foreldrar okkar byltingarfólk, bætir hún við. Ég veit að
blikið er falskt. Þetta er blik '68 kynslóðar dótturinnar. Oh!
Bitlingafólk, segi ég. Við hlæjum. Þetta er helgiathöfn hjá okkur. For-
eldrahelgiathöfn. Þetta er úr lagi. Textinn eftir eitthvert skáld. Muhsam hét
hann, held ég. Nafnið þýðir erfiði, í alvöru. Þetta var á eldgamalli plötu með
gyðingasöngvum. Grúppan kallaði sig Plokkfiðluhansi. Og þannig hljómaði
hún líka. En foreldrar okkar hlustuðu á þetta í þá daga: Byltingarmenn,
bitlingamenn.
Hún er kölluð Rauðka. Af því hún þrammar alltaf með kommunum.
Ekki sérlega spennandi, segi ég.
Hvað veist þú um það, segir Steffí, þú ættir að sjá foreldra hennar. Ef þeir
væru foreldrar þínir gengirðu líka í kommaflokkinn.
Elliheimilið? segi ég. Aldrei. Síðan hvenær er ég einhver kjöltupía fyrir
gamla karla? Ég er í alvöru orðin fúl. Steffí er ömurleg. Nú klappar hún mér á
kinnina.
Hvaða, hvaða, segir hún, skiptir engu. Allt búið! Við teygjum báðar fram
höndina effir glösunum okkar. Á slíkum augnablikum eru orð óþörf.
Sem sagt, Rauðka er í fangelsi, segir Steffí. Hún var tekin á Heathrow með
fíkniefni.
Hvaða fíkniefni, segi ég, var hún með eitthvað í buddunni. Smáskít
kannski? Eða var þetta síðsta E-taflan úr eldvarða skápnum ómelt?
Rólegan æsing, segir Steffí, og leyfðu mér að klára að segja þér þetta.
Hún átti þetta ekki, segir Steffí.
Átti hún þetta ekki, segi ég fúllkomlega eins og bjálfi í framan. Nú dettur
örugglega þetta litla sem gæjarnir hafa á milli lappanna undan þeim eins og
þeir stara allir á mig. Ég er eins og þorskur í framan. Ég sé það sjálf í
speglinum yfir barnum. Ég sný mér til allra hliða til að magna áhrifin.
TMM 1998:3
www.mm.is
73