Tímarit Máls og menningar - 01.09.1998, Blaðsíða 21

Stephan Krawczyk
Ljóskusaga af mölinni
Hvers konar líf er þetta? spurði móðir mín einu sinni í okkar vikulega
símtali. Ég hafði lokað eldhúsglugganum af því að það var verið að
beina brynvörðum bíl með sírenugargi fram hjá húsinu og menn í
skotheldum vestum munduðu vélbyssur í mjaðmahæð, eins og nýsloppnir
út úr sjónvarpinu, og læddust kattfimir kringum ung tölusett linditré.
„Ópersónulegt," svaraði ég, „maður hefur engin áhrif á það.“ Ég lét vera að
lýsa staðreyndunum fyrir dyrum úti - hún hefði bara orðið áhyggjufull á
nýjan leik.
Trén hinum megin við götuna eru veikbyggðari en hérna megin og laufin
á þeim farin að skipta litum fyrir sumarlok. Á báðum ytri akreinum göt-
unnar stendur hinn virti eðalmálmur, í miðjunni ekur hann. Áður fyrr var
múr í námunda við heimili mitt sem olli því að allt var hægara, lægra og
styttra. Án múrs er því öfugt farið. Oft óska ég þess að ég væri til skiptis
heyrnarlaus, blindur eða laus við lyktarskyn, allt eftir því sem við á hverju
sinni.
Kyrrlátust er borgin milli hálffjögur og hálffimm að morgni, þá sefur hin
gríðarlega mergð til að safna nýjum kröftum sem hún treður í gin stór-
borginni frá klukkan sex - þá er tími til kominn fyrir mig að hopa úr
eldhúsinu inn í herbergið með gluggunum út að bakgarðinum. Þar halla ég
mér á hverjum morgni og hef svaladyrnar opnar. Þegar líður á morguninn
og börnin sem eru að leika sér, eins og það er kallað, orga hvert á annað vakna
ég stundum og loka dyrunum, enda þótt mér finnist óþægilegt að sofa í
lokuðu rými og mig hafi ósjaldan dreymt að ég væri að kafna.
Undanfarin tvö ár hef ég ekki þurft að loka út af krökkunum. Nýi
nágranninn, húsbyggjandinn, skellir skerandi, lemjandi og sargandi vélum
sínum í gang klukkan sjö á morgnana, en áður hefur hann sniglast flautandi
um svæðið í klukkutíma, yfir sumarmánuðina að minnsta kosti. Plágurnar
hans sjö heita skurðgrafa, borvél, loftpressa, hamar, sög, öskur og krani, sem
ritar nafh hans með rauðu í himininn svo að yfirbreiðslurnar klappa í
vindinum. Lof sé hríðarbyljum, kafaldsþoku og hagléljum - þegar granni
minn hvílist má ég hvíla mig líka.
TMM 1998:3
www.mm.is
19