Tímarit Máls og menningar - 01.09.1998, Blaðsíða 41

VIÐTAL
Mér var dálítið ómótt, ég kvaddi og gekk út á götu. Eftir að hafa dregið
djúpt andann nokkrum sinnum fór ég aftur inn í bókabúðina. Afsakið, sagði
ég, en getið þér sagt mér hvar hann situr inni?
Konan horfði á mig, leit aftur á bumbuna mína, en veitti mér þessar
upplýsingar samt sem áður. Tegel, Seidelstrasse, hús númer III. Eftir stutta
stund bætti hún við: fyrir lífstíðarfanga. Andrúmsloftið var ekki beinlínis
þannig að ég kærði mig um að spyrja hana hvers vegna. Ég þakkaði fyrir, gekk
eftir Hardenbergstrasse niður að Bahnhof Zoo og tók neðanjarðarlestina
heim, í áttina til Steglitz.
Morguninn eftir, þegar ég kom á ritstjórnarskrifstofuna, byrjaði ég á því
að líta til Schiefners, starfsbróður míns, sem var í svæðisfréttunum. Hann
bauð mér upp á bolla af stöðnu Nicaragua-kaffi. Hann hafði líklega hitað
upp dreggjarnar frá deginum áður. Eftir að ég hafði fengið mér sopa spurði
ég hann um Zoltan Beyer. Það er sá sem gefur út fangablaðið, sagði Schiefner,
einhvers staðar hlýt ég að eiga eintak af því. Hann kveikti sér í sígarettu. Ég
opnaði glugga og hann rótaði í skúffum, eins og hann gerði alltaf, ef ég spurði
hann um eitthvað.
Þegar ég yfirgaf skrifstofuna hans vissi ég að Beyer hafði skotið konuna
sína og elskhuga hennar, að hann hafði starfað sem leikari við leikhús í
Hamburg, að hann var þrjátíogþriggja ára og þurfti að afplána lífstíðardóm
og fimmtán ár að auki. Eftir að hafa skrifað nokkur bréf og hringt nokkur
símtöl fékk ég formlegan viðtalstíma í húsi III. Eftir upplesturinn hafði
Zoltan Beyer verið settur í útgöngubann, en vildi hins vegar ekki ræða það
mál nánar í símann og eiginlega kærði hann sig ekkert um að tala við mig. Ég
kæri mig ekki um að það sé verið að nota fangelsisvandamál mín sem efni í
hasarsögur, sagði hann. - Mig langar að ræða við yður um textana yðar, sagði
ég, og um blaðið sem þér gefið út.
Þrem vikum seinna sat ég í neðanjarðarlestinni, á leiðinni til Tegel, með
heimsóknarleyfi, upptökutæki og tóbakspakka í vasanum. Þetta var á heið-
skírum sumardegi og ég svitnaði í jakkanum, sem ég notaði til að klæða af
mér bumbuna, sem þó var ekki víst að væri hægt að fela lengur. Þegar leitað
var á mér var hún líka þukluð líkt og til að ganga úr skugga um að í henni
væri ekkert annað en fóstur. Dyr opnuðust og lokuðust að baki mér, ég man
ekki eftir neinum smáatriðum, heldur aðeins þeirri kyndugu tilfmningu, að
þetta væri alveg eins og í bíómynd.
Þegar ég kom í hús III var ég leidd inn í þröngan klefa, þar sem stóðu borð
og tveir stólar. Þeir sögðu að þetta væri bæði notað sem viðtalsherbergi og
biðstofa og ég spurði sjálfa mig hver væri eiginlega sjúklingurinn á svona
stað. Ég varð að bíða í nokkrar mínútur þar til þeir komu með Zoltan til mín.
Hann hélt á bakka með tveimur bollum, undirskálum og hitakönnu. Vörð-
TMM 1998:3
www.mm.is
39