Tímarit Máls og menningar - 01.09.1998, Blaðsíða 66

VOLKER BRAUN
hafði orðið æ drungalegra í salnum. Uns Georgi hafði ekki lengur fundist
þetta alltsaman umtalsvert, honum var líka runnin reiðin og þegar spurt var
hvort enn væru einhverjar spurningar hafði Georg horft eins og kjáni og ekki
komið upp orði. Á næsta fundi hafði hann, gegn eigin ósk, sest fremst og
strax beðið um orðið meðan Schaber var enn að tala. Hann hafði fylgst
kuldalega með setningum ræðunnar og jafnskjótt höfðu gagnsetningar
klakist út á tungu hans og belgt út vanga hans. Schaber hafði einu sinni litið
upp og höggvið af þessa þreytandi hönd með gremjulegri setningu, Georgi
hafði hitnað í framan, bakvið hann var sussað og fnæst svo ókyrrðin var
orðin almenn. En svo hafði hann hniprað sig saman og haldið út þennan
ógeðfellda fyrirlestur; hefði hann átt að standa upp og æla? Hann hafði skort
hinn grófa kjark. Schaber hafði sem sagt komist að hinni rökréttu niður-
stöðu: menn yrðu að verða vökulli og Georg hafði ófyrirséð lært að fyrirlíta.
Á risavöxnu torginu höfðu menn hugsað um þetta eina, þetta skelfilega -
eftir að alþýðulögreglan hafði skömmu áður stöðvað minniháttar upphlaup
á hinum svokallaða hátíðisdegi, óvenjuleg aðgerð fyrir óæfða liðsmenn, eftir
að ríkisstjórnin efra hafði ákveðið að má út það sem sást neðra, stafla
alþýðunni sem var að þvælast fýrir upp á kassabílana og hlusta á umkvart-
anir hennar í algeru einrúmi, eftir að lögreglan var laus við alþýðuna úr
nafninu sínu og menn höfðu staðið með andlitið upp að veggnum í bíl-
skúrum og kjöllurum líkt og annarsstaðar í veröldinni, eftir að menn höfðu
skilið, líkt og hendi væri veifað, hin ókunnuglegu handtök og fótaspörk,
öskur, gelt, yfirheyrslur fram í dagrenningu ... eftir að menn voru komnir á
torgið höfðu allir á torginu hugsað um þetta eina, þetta óheyrilega ómögu-
lega, lausnina sem hafði verið reynd á öðru torgi, þessa skelfilegu sem gerði
allt að engu, kínversku lausnina.
Georg hafði léttilega strokið af sér fýrirlitningarkenndina, sem læðst hafði að
honum, við næsta plakatvegg. Það var opinberri skynsemi Schabers að
þakka sem þó hafði persónulegan skilning til að bera er treysta varð á. Hins
vegar hafði Georg, áður en hann hafði gefið sig fram, beinlínis verið boðaður
til Schabers í háhýsið í miðbænum þar sem hann bjó.
Georg hafði mætt í sílóið um kvöldið og Schaber, sem beið í stiga-
ganginum, hafði farið um hann löngu gagnrýnu augnaráði (handritið sem
Georg bar fyrir framan sig reikull í spori). Og ætt á undan gegnum gangana
þar sem óþvegin börn skutust um án gæslu, hungruð á svip með íbúðar-
lykilinn um hálsinn; Schaber hafði rekið þau ffá með háværum niður-
bældum hrópum svo þau höfðu stokkið inn í lyfturnar herpt í framan. Þau
höfðu dragnast með hvítvoðung með sér.
64
www.mm.is
TMM 1998:3