Tímarit Máls og menningar - 01.12.1998, Blaðsíða 21
SÁLUMESSA
Lygn hún streymir, lygna Don,
gulur máni gekk í hús,
gekk hann inn með húfu á ská.
Guli máninn skugga sá.
Þessi kona, hún er veik,
þessi kona, hún er ein,
bóndinn dáinn, í dýflissu sonurinn,
biðjið nú fyrir mér.
Nei, það er ekki ég, það er önnur sem kvelst.
Ég afbæri ekki slíkt, og það sem gerðist
skulum við hylja svörtum dúk,
og látum nú bera ljóskerin út...
Það er nótt.
Hefðirðu vitað, spaugsama stúlka,
hvers manns hugljúfi í vinahópi,
grallaraspóinn í Keisaragarði,
um þetta sem beið þín - að þú
yrðir númer þrjúhundruð og stæðir
í biðröð undir Krossunum, með pinkil,
og tárin þín heitu bræddu
nýársklakann. Hefðirðu vitað
hvernig fangelsisöspin svignar
í þrúgandi þögn - og hvílíkur fjöldi
lætur þar lífið án sakar ...
1938
í sautján mánuði hef ég hrópað
og kallað þig heim, fleygt mér
að fótum böðulsins,
þú ert sonur minn, skelfmg mín.
Allt er og verður óljóst
ég get ekki lengur greint
hver er skepna, hver maður,
hvort aftökunnar sé langt að bíða.
Bara þessi skrautlegu blóm,
ómur úr reykelsiskeri og spor
TMM 1998:4
www.mm.is
19