Tímarit Máls og menningar - 01.12.1998, Blaðsíða 67

AÐ TJALDABAKl í ÍÐNÓ VETURINN 1934-35
fremur einföld í sniðum, auk þess sem leiklausnin veltur öll á þeirri heppi-
legu tilviljun, að upp kemst um sakleysi hins líflátna föður. Helsti styrkur
leiksins er vafalaust það einstigi sem höfundur þræðir milli raunsæis og ljóð-
rænu, og er þó allt undir því komið, hvernig þýðanda tekst að halda því til
haga. Er blindur farandsöngvari, Gaffer Pearce, gamall maður með sviða í
hjarta vegna löngu liðinnar ástarsorgar, helsti talsmaður hins ljóðræna við-
horfs. Hann er sá eini sem nær sambandi við Nönnu í raunum hennar og
ræðst tregafullur hugblær leikslokanna mjög af samtölum þeirra. Til að
gæða leikinn auknum áhrifum var flutt tónlist, sem Gunnar hafði upphaf-
lega samið fyrir Kammerspilscenen, undir átakamestu atriðum hans. Var
hún leikin af fjögurra manna hljómsveit að tjaldabaki.40
Við grípum næst niður í bréfi til Pouls Juhl, sem er ekki dagsett en auðsæi-
lega skrifað, þegar komið er undir frumsýningu á Nönnu:
Þú spyrð, hvort ég hafi unnið einhvern sigur? Ja - ekki enn. Þó ekki
beðið neinn ósigur. Þeim er ljóst að ég kann langtumrheira en nokkrir
aðrir hér, innan Leikfélagsins. En ég hef ekki enn náð að leggja bæinn
að fótum mér. Ég er óhemju spenntur fyrir Nan, krafðist hennar sjálf-
ur, og hef lagt mig allan fram. Ég hef notað sömu sviðsetningu og hjá
okkur [á Kammerspilscenen], en bætt hana, maður lærir alltaf af því
að endurtaka hlutina. Og - þó ég hefði getað svarið fyrir það -
sýningin er mun betri. Það er heppni, því að hún „liggur“ vel fyrir
þeim. Það eru aðeins þrír eða fjórir alvöru leikarar hér. En Nanna
[Arndís Björnsdóttir] er sjálf langtum betri en Clara [Schwartz sem
lék hlutverkið í sýningu Kammerspilscenen], að sumu leyti sterkari,
að sumu leyti innilegri, en aðallega þó sannari - og hún er lítil og mjó-
slegin - á svipuðum aldri og Clara, en fallegri, hreinni. Pargetter [ Val-
ur Gíslason] er einnig miklu innilegri og sterkari en Andresen, og þó
að Gaffer [Brynjólfur Jóhannesson] sé eiginlega ekki betri en Lagoni
(en betri en Arnbach), þá virkar hann mun betri, þar sem hann er
mjög laglegur, fölur, með sítt silfrað hár ogbrennandi djúpstæð augu.
Andlitið er frá náttúrunnar hendi óeðlilega holdskarpt, það gerir
hann gamlan og fíngerðan - Lagoni var of feitur og nautslegur að sjá.
Jenny [Magnea Sigurðsson] þolir alveg samanburð við Jenny L. en
hún er bæði grófari og þó broshýrri, og heimsk, heimskari, laglegri og
kærulausari og skilningslausari - hún er frúin hér í húsinu, hún leikur
þetta mjög eðlilega og hræðslukastið af lífi og sál - annars er hún eng-
in sérstök leikkona. En hún er alveg rétt „týpa“.
Magnea Sigurðsson, sem Gunnar minnist á í lokin, lék nokkuð með L.R. á
þessum tíma. Hún var þá eiginkona Haralds Á. Sigurðssonar, kaupmanns og
leikara. Gunnar talar um hana sem ffúna í húsinu, vegna þess að hann bjó hjá
þeim þennan vetur.
TMM 1998:4
www.mm.is
65