Tímarit Máls og menningar - 01.12.1998, Blaðsíða 25
SÁLUMESSA
2
Enn á ný rennur upp minningastundin.
Ég sé, ég heyri, ég skynja ykkur:
þá sem varla varð dregin að lúgunni,
þessa sem átti ekki afturkvæmt heim.
Þá sem hristi sitt fagra höfuð
og sagði: „Mér fmnst ég eiga hér heima“.
Mig langar að nefna þær allar með nöfnum,
en listinn var tekinn, ég get engan spurt.
Líkldæði breitt hef ég ofið þeim öllum
úr fátæklegum orðum þeirra sjálfra.
Þeirra skal ég ævinlega minnast,
og ekki gleymast þær í nýrri raun.
Ef gripið verður fýrir munn minn þjáðan
sem hrópar fyrir hundrað milljón manns
megi þær þá einnig minnast mín
er endalok mín döpur fara í hönd.
Og hugnist mönnum seinna í þessu landi
að reisa mér til heiðurs minnisvarða
þá samþykkja ég vildi viðhöfh slíka
með skilyrði - að hann skuli ekki standa
við hafið þar sem sá ég dagsins ljós,
því þar á ég nú engar rætur lengur,
né heldur í Keisaragarði hjá trjástúfnum kæra,
þar eltir mig skuggi sem eigi fær sefast,
Nei hér skal hann rísa, hér hef ég staðið
þrjúhundruð tíma við læstar dyr.
Því jafnvel þótt dauðinn mér líkni er ég hrædd um
að gleyma skrölti vagnanna svörtu.
Gleyma hötuðum hurðarskelli
og konu er veinar sem dýr í nauð.
Og undan augnlokum kyrrum, úr bronsi,
streyma þá tár mín úr bráðnum snjó,
og fangelsisdúfan þá kurrar í fjarska
og skipin um Névu þá sigla með ró.
1940, mars. Fontanní dom.
Ingibjörg Haraldsdóttir þýddi
TMM 1998:4
www.mm.is
23