Tímarit Máls og menningar - 01.12.1998, Side 102

KJARTAN ÁRNASON
á sig mynd gerenda og deila með mönnunum ábyrgð á atburðunum sem
greint er frá, náttúran er semsé „sek“ líktog þeir.
Nálgun skáldsins er ólík 15 árum síðar þegar veröldin var breytt og menn-
irnir höfðu leikið golf á tunglinu. Áherslan hefur færst frá mannfélagi yfirá
samfélag. Atburðir heimsins eru engusíður en áður hluti af landslagi ljóðsins
sem sjaldan er langt undan í ljóðum skáldsins, hvernig sem vindar blása í
„stormum tímans“. Þessi lítiðeitt breytta áhersla kemur fram í „Landslagi
ljóðsins“
Merking orðanna fjarar út
á strönd hugans
þegar við sjáum
mynd Heimsins
í spegli Eldsins
og logarnir flykkjast að
húsi, sem við byggðum
á fjarlægðarbláu fjalli.
Yfir vörðunum
greinum við óræð andlit;
vængur fugls
skyggir ekki framar
á leið okkar.
Þó býr dagurinn hér
og nótt andvaka vatna.
Við heyrum gjálfur báru
gegnum langan svefn,
vöknum svipt mynd Heimsins,
fæðumst inn í draum einmanalegs himins:
landið, sem opnar hug og hjarta.
Hreinleiki, segir morgunregnið,
en geislar sólar minna á
hve vafinn er þungur.
{Athvarf í himingeimnum, 1973)
í hugum fólks hverfur merkimg orðanna, það er að segja: ljóðsins, æ meir í
skuggann af atburðum Heimsins sem skoðaðir eru í stríðsbliki Eldsins með-
an logarnir sækja að húsi framtíðardraums sem reist er á fjarlægðarbláu fjalli
hugsjónanna. Svipir genginna kynslóða svífa yfir verkum mannkyns. En það
er ekkert líf, enginn fugl sem varpar skugga sínum yfir mennina þótt dagur
eigi að heita hátt á lofti. Um nætur og daga eru gapandi vötnin líkust andvaka
augum jarðarinnar.
Náttúran, etv. ljóðlistin, vekur fólk af djúpum svefni - heimsmyndin
100
www.mm.is
TMM 1998:4