Skáldskaparmál - 01.01.1994, Side 55

Skáldskaparmál - 01.01.1994, Side 55
Sannyrði sverða 53 afrek sýnu æsilegust. Aðurnefnt spjótsbragð nær fullkomnun hjá Gunnari á Hlíðarenda þegar hann „sér spjótið er að honum fór og snerist svo skjótt að eigi mátti auga á festa og tók hinni vinstri hendi spjótið og skaut á skip til Karls og hafði sá bana er fyrir varð.“ Þetta er ekki hið eina sem Gunnar hefur um aðra menn. Þrisvar sinnum í sögunni hefur hann menn upp á atgeir sínum eins og þeir væru fis og kastar þeim langar vegalengdir, eitt sinn í leirgötu að höfði sínu en tvisvar sinnum út á Rangá. Nú á tímum keppast sterkir menn við að kasta dvergum en Gunnar fer létt með fullvaxna karlmenn í öllum herklæðum. Hann er jafn snöggur og hann er sterkur eins og sést þegar hann „skaut svo fast niður skildinum að hann stóð fastur í jörðunni en tók til sverðsins svo skjótt að eigi mátti auga á festa og hjó með sverðinu“. Það liggur við að lesandinn efist um að Gunnar hafi tvær hendur, enda segir í lýsingu hans að „hann vó svo skjótt með sverði að þrjú þóttu á lofti að sjá.“ Atgeir hans var einnig hið mesta vopn og hann hittir ekki einungis fyrir hvern þann sem Gunnar skýtur að, heldur fer „í gegnum hann og niður í vöIlinn.“(Brennu-NjáIs saga, ÍF, XII, 77-78,138,158,176, 137, 53 og 159) Það er engin fúrða að mörgum hafi þótt bardagalýsingar íslendinga sögu heldur bragðdaufar við hliðina á þessu54 en að sama skapi sannferðugri. Lýsingar af þessu tagi finnast ekki í íslendinga sögu Sturlu Þórðarsonar. Spjótsbragðið er þar ekki að finna og það er orðið erfiðara að kljúfa menn í tvennt eða í herðar niður, hvað þá niður að beltisstað. Höfuðin þegja þegar þau fjúka af bolnum, ef þau fjúka þá yfirhöfúð.55 Hins vegar er algengt að vopn bíti illa, eins og þegar margar tilraunir þarf til að höggva Þórð Vatnsfirðing og Þórð Andrésson. Sverð bíta ekki einu sinni þófastakk Þorbjarnar Jónssonar, „þótt þeir breiddu á tré.“ (353). Sturla Þórðarson er ekki að hefja hernaðarhyggju samtímans til himins, heldur gera lítið úr henni og þar beitir hann öllum brögðum, einnig spotti. Það sést þar sem Sturla skýtur inn í sögu sína dálítilli frásögn af frænda þeirra Sturlunga, Dufgus Þorleifssyni (297-299). Dufgus er ekki höfðingi en „þótti þá mestur bóndi í Dölum.“ (297) Til deilu kemur milli bænda þar og að lokum til bardaga í Víkingsgili. Þar eru bardagalýs- ingar sem eru allóvenjulegar í fornsögum: „Dufgus höggur nokkur högg til Þorgísl og beit ekki á því að hann var vafiður léreftum. Þá rennast þeir á og verður þúfa fyrir fótum Þorgísli og fellur hann en Dufgus á ofan. Ásbjörn blindi heldur Guðmundi Erlingssyni.“(298) Miklir kappar eigast hér við. Sverð þeirra bíta ekki á menn sem vafðir eru í léreft. Annar höfðinginn dettur um þúfú (sem veltir þar þungu hlassi) og hinn ofan á. Hinum þriðja erhaldið afblindum manni. Og hvað verður fyrsta verk bardagahetjanna þegar heim er komið? „Þeir Þjóstar fóru í Asgarð og átu þar mat.“(299) Engin önnur frásögn tengir Þjóstar við Asgarð í Hvammsfirði og Sturla því að skopast að hernaðarbrölti þessara kotkarla með því að líkja þeim við einherja Valhallar sem sitja að áti og drykkju milli þess sem þeir 54 Magnús Helgason, „Sturlungaöldin," Kvöldrœður í Kenrtaraskólanum 1909-1929, Reykjavík, 1931, bls. 169. ^ Sagnirnar fjúka og kljúfa koma alls ekki fyrir í íslendinga sögu, samkvæmt Orðstöðulykli íslendingasagna.
Side 1
Side 2
Side 3
Side 4
Side 5
Side 6
Side 7
Side 8
Side 9
Side 10
Side 11
Side 12
Side 13
Side 14
Side 15
Side 16
Side 17
Side 18
Side 19
Side 20
Side 21
Side 22
Side 23
Side 24
Side 25
Side 26
Side 27
Side 28
Side 29
Side 30
Side 31
Side 32
Side 33
Side 34
Side 35
Side 36
Side 37
Side 38
Side 39
Side 40
Side 41
Side 42
Side 43
Side 44
Side 45
Side 46
Side 47
Side 48
Side 49
Side 50
Side 51
Side 52
Side 53
Side 54
Side 55
Side 56
Side 57
Side 58
Side 59
Side 60
Side 61
Side 62
Side 63
Side 64
Side 65
Side 66
Side 67
Side 68
Side 69
Side 70
Side 71
Side 72
Side 73
Side 74
Side 75
Side 76
Side 77
Side 78
Side 79
Side 80
Side 81
Side 82
Side 83
Side 84
Side 85
Side 86
Side 87
Side 88
Side 89
Side 90
Side 91
Side 92
Side 93
Side 94
Side 95
Side 96
Side 97
Side 98
Side 99
Side 100
Side 101
Side 102
Side 103
Side 104
Side 105
Side 106
Side 107
Side 108
Side 109
Side 110
Side 111
Side 112
Side 113
Side 114
Side 115
Side 116
Side 117
Side 118
Side 119
Side 120
Side 121
Side 122
Side 123
Side 124
Side 125
Side 126
Side 127
Side 128
Side 129
Side 130
Side 131
Side 132
Side 133
Side 134
Side 135
Side 136
Side 137
Side 138
Side 139
Side 140
Side 141
Side 142
Side 143
Side 144
Side 145
Side 146
Side 147
Side 148
Side 149
Side 150
Side 151
Side 152
Side 153
Side 154
Side 155
Side 156
Side 157
Side 158
Side 159
Side 160
Side 161
Side 162
Side 163
Side 164
Side 165
Side 166
Side 167
Side 168
Side 169
Side 170
Side 171
Side 172
Side 173
Side 174
Side 175
Side 176
Side 177
Side 178
Side 179
Side 180
Side 181
Side 182
Side 183
Side 184
Side 185
Side 186
Side 187
Side 188
Side 189
Side 190
Side 191
Side 192
Side 193
Side 194
Side 195
Side 196
Side 197
Side 198
Side 199
Side 200
Side 201
Side 202
Side 203
Side 204
Side 205
Side 206
Side 207
Side 208
Side 209
Side 210
Side 211
Side 212
Side 213
Side 214
Side 215
Side 216
Side 217
Side 218
Side 219
Side 220
Side 221
Side 222
Side 223
Side 224
Side 225
Side 226
Side 227
Side 228
Side 229
Side 230
Side 231
Side 232
Side 233
Side 234
Side 235
Side 236
Side 237
Side 238
Side 239
Side 240
Side 241
Side 242
Side 243
Side 244
Side 245
Side 246
Side 247
Side 248
Side 249
Side 250
Side 251
Side 252
Side 253
Side 254
Side 255
Side 256
Side 257
Side 258
Side 259
Side 260

x

Skáldskaparmál

Direkte link

Hvis du vil linke til denne avis/magasin, skal du bruge disse links:

Link til denne avis/magasin: Skáldskaparmál
https://timarit.is/publication/1141

Link til dette eksemplar:

Link til denne side:

Link til denne artikel:

Venligst ikke link direkte til billeder eller PDfs på Timarit.is, da sådanne webadresser kan ændres uden advarsel. Brug venligst de angivne webadresser for at linke til sitet.