Skagfirðingabók - 01.01.1982, Blaðsíða 36
SKAGFIRÐINGABÓK
hnepptar. Vesti eru oftast hneppt upp í háls. Buxur eru annað-
hvort með klauf eður loku og ná ofan á ristar. Um hálsinn hafa
menn gjarnan léreftsklút ljósleitan eður dökkan silkiklút.
Höfuðfat karlmanna er útlendur flókahattur, loðhúfa eður
„kaskeiti“ með skyggni. Hinargömlu skotthúfur karlmanna eru
algjörlega lagðar niður. Sama er að segja um stuttbuxur þær, er
tíðkuðust í íyrri daga.
Á vetrum hafa menn svonefndar Mývatnshettur, er hylja allt
höfuðið, nema lítinn part af andlitinu, svo að menn aðeins geti
séð og dregið andann; ná ofan fyrir háls. Þegar eigi eru stór-
hríðar, eru hetturnar brotnar saman og ná þá eigi nema ofan
undir eyrun. Mývatnshettur eru þó eigi algengar i þessari sveit. I
kuldum á vetrardag og í vosbúð á sumrum eru margir í prjóna-
peysum þykkum, er ná nokkuð ofan fyrir mitti; eru aðeins opnar
í hálsinn og lítil klauf ofan á brjóstið að framan.
Á hversdagsbúningi karlmanna og hátíðabúningi verður eigi
gjörður neinn verulegur munur, aðeins er hátíðabúningurinn
nokkru vandaðri. Buxurnar eru tíðast úr bláu vaðmáli, en treyjan
og vestið stundum úr klæði.
3. grein.
Breyting á búningi er mjög lítil. Því að þótt fatasnið breytist
lítið eitt og sé haft með ýmsu móti, er klæðnaðurinn allur hinn
sami. Efnið er og sama, sem verið hefur. Að prjónapeysunni
undanskilinni eru bæði hversdagsföt og spariföt karla og kvenna
jafnaðarlega úr vaðmáli. Að vísu eru léreft meira keypt en áður
var, en eru mestmegnis höfð til nærfata og í föt handa börnum.
Litun á vaðmáli, sem ætlað er í utanhafnarföt, er algengari en
áður, enda sést nú enginn maður í sauðsvörtum fötum.
Að því er kvenbúning snertir, eru peysufötin í miklu uppá-
haldi, en mörgum þykir lítið til kjólanna koma, enda er eigi
ótrúlegt, að þeir megi, þegar stundir líða, lúta i lægra haldi fyrir
faldbúningnum, hinum forna þjóðbúningi íslenzkra kvenna.
34