Skagfirðingabók - 01.01.1982, Blaðsíða 200

SKAGFIRÐINGABÓK
yfir og var útsýnin dásamleg. Þar var blessuð sveitin mín böðuð í
sól, umkringd fallegum og tignarlegum fjöllum. Þarna voru
bæirnir með fallegum túnum og engjum, allt grasi vaxið og í
blóma. Um mitt héraðið runnu Héraðsvötnin spegilslétt og
fögur. Utsýn til sjávarins var mjög falleg. Málmey og Drangey
sáust greinilega og einnig Þórðarliöfði.
Að miðjum aftni þurfti ég að fara að huga að ánum. Eg fór að
smala þeim saman og reka heim. Þær höfðu verið spakar yfir
daginn og gekk þetta allt vel. Ég kom með þær heim í tæka tíð.
Næstu vikurnar var þetta svipað, nema þegar þoka var i
fjallinu, þá sagði faðir minn mér að fara aðeins með ærnar upp á
Sundin og hafa þær þar, og það gerði ég.
Um miðjan túnaslátt kom brakandi þerrir. Mikið var af heyi,
sem þurfti að þurrka og ná saman. Ég hafði alla tíma haft gaman
af að vera við að þurrka hey og langaði til þess einnig þá.
Það var venja síðari hluta sumars að sleppa ánum upp á
Sundin úr kvíunum á morgnana og smala þeim heim fyrir
mjaltir á kvöldin. Ég spurði föður minn nú, hvort ekki mætti
sleppa ánum upp á Sundin þennan dag, þar sem þurrkurinn væri
svo góður, og leyfði hann það.
Þennan dag var mikið unnið og mörg voru sætin, sem upp
komust. Fólkið var líka margt og kappsamt.
Það var á miðjum aftni, að ég lagði af stað að hóa saman
ánum. Þegar ég kom upp fyrir borgina og fór að litast um, leist
mér ekki á blikuna, því ég sá enga kvíaána. Ég hljóp og skimaði
í allar áttir. Það var sama, ég sá ekki neina á, þar voru aðeins
einstaka geldkindur, fáar þó um þetta leyti sumars. Var ég fljót
að þekkja það, því kvíaærnar voru vel auðkenndar með horna- og
hálsbandi.
Eg gekk nú sem leið lá upp fjárgöturnar og upp að smala-
kofanum. Þar rakst ég á 7 af ánum og sá óðara, að þetta voru þær
elztu og vönustu fráfærunum. Eg lét þær vera og fór að leita að
hinum. En hvernig sem ég leitaði, fann ég enga. Ég sá nú að
þetta mundi vera tilgangslaust, sá að það var orðið mjög fram-
198