Skagfirðingabók - 01.01.1982, Blaðsíða 151
GÖMUL SVIPMYND ÚR STAFNSRÉTT
eftir ÞÓRHILDI SVEINSDÓTTUR
Sagan, sem hér verður skráð, er engin hetjusaga. Ekki heldur
ástarsaga. Ekki er sagt frá neinu, sem stórbrotið getur kallazt.
Enginn vinnur afrek, en enginn verður sér heldur til skammar.
Þetta er aðeins gömul minning, fegurð og heiðrikja er yfir þeim
bjarta haustdegi, sem hér verður minnzt, og yfir Teigana and-
spænis Stafnsrétt bregður hlýjum bjarma, sem ekki var þar áður.
Ég og frænka mín vorum búnar að hlakka til réttardagsins í
margar vikur. Þetta var aðal tilhlökkunarefni ársins, enda margt
fólk samankomið, jafnvel úr fjarliggjandi sveitum.
Þarna mátti sjá marga góða gæðinga, og það var nokkuð, sem
við krakkarnir kunnum vel að meta. Það var einhver ævintýra-
ljómi yfir þessu öllu. Gangnamenn voru þeir kallaðir, sem höfðu
smalað heiðarnar. Gaman þótti okkur að sjá óendanlega fjár-
breiðuna koma sígandi fram af heiðum. Fylgdu hetjurnar fast á
eftir. Heyra mátti hundgá og köll leitarmanna. Þeir, sem höfðu
farið lengst, voru kallaðir undanreiðarmenn og höfðu farið
tveimur dögum á undan hinum, sem voru aðeins í fimm daga
göngum. Margir voru orðnir þreytulegir, sem eðlilegt var,
órakaðir og óhreinir. Sumir voru þó hreinir og snyrtilegir. Við,
sem heima vorum, bárum ótakmarkaða lotningu fyrir þessum
mönnum. Við vissum, að þeir höfðu staðið í ströngu, farið yfir
jökulsár og brunasanda. Fjarlæg örnefni koma upp í hugann:
Stórisandur, Haugahraun, Sáta, Guðlaugstungur, Seyðisá,
Strangakvísl og Galtará. Það var einhver ævintýrablær yfir þess-
um fjarlægu stöðum, sem fylgdi hetjunum.
149