Skagfirðingabók - 01.01.1982, Side 139

SÍÐASTI FÖRUMAÐUR f SKAGAFIRÐI
Einn var hann að dútla við þetta og setti heyið saman í fúlgur,
þar sem honum þótti þægilegast. Voru oft ekki nema fáir hestar
i hverri fúlgu. Svo urðu bændurnir, sem lánuðu honum engi, að
taka skepnur hans á þessi hey, sem munu stundum hafa verið
heldur lítil og léleg. Hann fékk þannig að heyja minnsta kosti
þrisvar sinnum hjá foreldrum mínum. Man ég fyrst, er hann bað
um það, þá sagði hann, að það þyrfti enginn að vera hræddur um
að lána sér slægjur „því að drengur ætlar að borga um leið.“
Stundum held ég að litið hafi orðið úr því, en hann mun þó hafa
greitt eitthvað smávegis fyrir þetta. En ég held, að það sé full-
mikið sagt hjá Hartmanni í Kolkuósi, að hann hafi alltaf viljað
greiða gistingu og dvöl. En rétt er það, að hann hafði ávallt
peninga með sér, hversu miklir sem þeir hafa verið. Geymdi
hann þá í buddu, sem var vafin inn í drulslur og bundið ramm-
lega með snærum utan um. Budduna geymdi hann í vasa sínum,
og þegar hann fór að hátta, lét hann þennan fjársjóð sinn undir
koddann. Hann var drjúgur yfir peningaeign sinni og sagði, að
það væri enginn maður með mönnum nú orðið, sem ætti ekki
dálitla buddupeninga. Hann sagði, að Hartmann í Kolkuósi
geymdi peninga sína fyrir sig, hvað sem hæft hefur verið í því.
Hann mun hafa verið eitthvað við vinnu öðru hvoru að
vorinu og sumrinu á lausamennskuárum sínum og fengið eitt-
hvað fyrir það. Eitt sinn var haft eftir honum: „Ég er búinn að
hafa 60 krónur upp úr vorinu, geri aðrir betur.“ En minnsta
kosti 20 síðustu árin var ekki um neitt slikt að ræða. Þó greip
hann stundum í verk, þar sem hann var, en greiðslu mun hann
ekki hafa fengið fyrir það, annað en fæði, enda held ég, að hann
hafi ekki ætlazt til þess. Ég man, að hann greip stundum í að
stinga upp matjurtargarð á vorin, ef hann var staddur hjá for-
eldrum mínum, og á veturna kembdi hann stundum svolítið
fyrir mömmu.
Mörg seinni árin gekk hann aldrei að heyvinnu með öðrum,
þó að hann væri einhvers staðar um sumartíma, heldur dútlaði
við að heyja einn og þóttu vinnubrögð hans stundum spaugileg.
137