Skagfirðingabók - 01.01.1982, Blaðsíða 152
SKAGFIRÐINGABÓK
Nú var safnið komið heim á grundirnar við réttina, eftir að
hafa verið geymt í Vökuhvamminum nóttina á undan, en þaðan
var það rekið úr Lækjahlíðinni kvöldið áður.
Það var búið að reisa tjöldin. Tjöld okkar manna, Húnvetn-
inga, voru norðan við réttina, en Skagfirðingatjöldin voru að
sunnanverðu. Fjöldi manna stóð á eyrinni, sem kallað var, meðan
dregið var í dilkana féð, sem fyrst hafði verið hleypt inn. Heldur
þótti leiðinlegt að standa á eyrinni; mig minnir að það kæmi í
hlut Skagfirðinga í þetta sinn, og þá einkum hinna yngri manna.
Fegnir urðu þeir áreiðanlega, þegar hleypt var inn síðasta hópn-
um.
Eg var tólf ára, frænka mín var sextán. Ég var stór eftir aldri,
en frænka mín fremur smávaxin. Margir héldu að minni ald-
ursmunur væri á okkur. Aðalmunurinn var sá, að ég hafði mest
auga fyrir hestunum, en frænka mín gaf ungu mönnunum hýrt
auga.
Veðrið var undurgott, logn og blíða og bærðist ekki hár á
höfði.
Við vorum nú þarna á gangi spölkorn frá réttinni. Ég gaf
hestunum gætur, einnig einstaka hundi, sem gætti farangurs
húsbónda síns og svaf með trýnið fram á lappirnar.
Ég sá, að frænka mín var farin að tala við ungan mann, sem
sat þarna á rofabarði með hund í fanginu. Við vorum forvitnar.
Þetta var Skagfirðingur, ungur að árum, en hægur og stillilegur.
Hann var ein af hetjunum, sem höfðu verið í heiðagöngunum.
Hann sáriðraðist eftir að hafa farið með þennan hund í
göngurnar, enda var þetta hálfgerður hvolpur, orðinn sárfættur
mjög og blæddi úr löppum hans. Var nú eigandinn að reyna að
hreinsa sárin, og hjálpa hinum ferfætta vini sínum eftir beztu
getu. En nú var ekki gott í efni. Pilturinn þurfti að gegna sínum
skyldustörfum við réttina. Datt honum í hug að biðja okkur
stelpurnar fyrir hvolpinn. Þetta var auðsótt mál og okkur mikil
ánægja. Frænka mín var alltaf að dásama piltinn og tala um,
hvað hann væri laglegur og hreinn og fínn, þó að hann væri að
150