Skagfirðingabók - 01.01.1982, Blaðsíða 134
SKAGFIRÐINGABÓK
skrifandi. Aldrei sá ég hann a. m. k. skrifa. Ef til vill hefir aldrei
verið reynt að kenna honum það. Hann var á sumum sviðum
ekki illa gefinn, kunni mikið af rímum og lausavísum, sagði oft
vel og hnyttilega frá, og fljótur var hann að svara fyrir sig, ef svo
bar undir. Lét hann engan eiga hjá sér í kappræðum, hlífðist þá
hvergi við, var fundvís á snögga bletti i fari mótstöðumannsins,
gat þá oft orðið talsvert harðskeyttur og óvæginn.
Orðhvatur þótti Sveinn og málugur, svo að sumum þótti nóg
um. Bendir til þess vísa, sem sagt er, að Sölvi Helgason hafi gert
um hann:
Um Sveinka lagsa segja má:
sálarlausi raftur,
skrokknum lafir ekkert á
utan tómur kjaftur.
Önnur vísa bendir til hins sama. Ekki hef ég getað fengið
áreiðanlegar heimildir fyrir því, hver er höfundur þeirrar vísu.
Hún er svohljóðandi:
Allt gott hraðast út drífur,
argur skellikjaftur,
sér til skaða sérvitur,
Sveinn lagsmaður kallaður.
Það er rétt sem Hartmann í Kolkuósi segir um hann, að hann
hafði veiklaða og óstillta skapgerð. Foreldrar hans fengu bæði
góðan vitnisburð hjá sóknarpresti sínum og bræður hans fengu
orð fyrir að vera fróðir, vinsælir dugnaðarmenn. Mun ég síðar
geta þeirra lítillega. Hvernig stóð þá á þessum kynlega kvisti í
fjölskyldunni? Því er erfitt að svara. En mér dettur í hug, er ég sé
hina erfiðu baráttu hans við lestrarnámið, af vitnisburði sóknar-
prestsins: Stautar, les afar illa o. s. frv., hvort hér sé ekki að
einhverju leyti að leita orsakanna að mistökum hans síðar í
132