Skagfirðingabók - 01.01.1982, Blaðsíða 125
STÖKUR EFTIR ÞANGSKÁLA-LILJU
Keimlík tveimur síðustu vísum eru ,eftirmæli‘ um mann
einhvern. Tildrögin vantar. Sé átt við Svein Pálsson, hefur hann
látizt á undan Lilju, en um dánardægur hans veit raunar ekki sá,
sem þetta skrifar:
Nauðafargi frásneiddur,
fýlu karga bar hann,
hafði margar hjákonur,
hórkarl argur var hann.
Lilja Gottskálksdóttir hélt uppteknum hætti, þegar hún
vistaðist fram í sveit, að láta vísur flakka við alls konar tækifæri,
oft smáleg. Um húsbónda sinn á Syðri-Brekkum, sem varð
snemma sköllóttur, bjó hún til þetta, í góðu skapi:
Nú fer allur á mig gáll,
angrið falla hlýtur,
af því skallinn á þér, Páll,
er svo mjallahvítur.
Páll bóndi á Syðri-Brekkum var ríkismaður og átti til að vera
gustkaldur. Dag nokkurn hastaði hann á Lilju fyrir eitthvað, sem
nú er löngu gleymt. Hún svaraði, óbangin:
Gefst enn náðin, gáðu að þér,
geymir dáða fjáður;
tíminn bráðum úti er
og lífsþráður kljáður.
A þessum missirum í Út-Blönduhlíð setti Lilja Gottskálks-
dóttir saman hestavísu, þá einu sem varðveitzt hefur eftir hana,
svo kunnugt sé. Yrkisefnið var gæðingur þar í sveit, blesóttur.
Hún greip til kenningasmíði, líkt og í vísunni hér á undan og
fáeinum öðrum. Nú var það Blinds (þ. e. Óðins) snót: jörðin.
123