Skagfirðingabók - 01.01.1982, Blaðsíða 204
SKAGFIRÐINGABÓK
hann hefði verið nýkominn að sunnan, lagzt í Húnavatns-
sýslunni og haldið svo ferð sinni áfram, er hann kom á fætur
aftur, en víst var um það, að slóð þessa manns mátti rekja, hvar
sem hann fór, því að á hverjum einasta bæ, sem hann kom á,
veiktist fólkið eftir fáeina daga.“' Menn voru varnarlitlir gegn
farsóttum af þessu tagi, og lyf voru fæstum tiltæk, þótt eitt-
hvað væru þau gefin ef mönnum elnaði sóttin: „Hið svonefnda
hóstapúlver er ágætt lyf, sé hóstinn svo ákafur, að hann haldi
vöku fyrir sjúklingnum, og ætti þá einnig að viðhafa heitan
ullardúk á brjóstið; sé hryglan fyrir brjóstinu mikil, er nauð-
synlegt að gefa sjúklingnum styrkjandi og fjörgandi meðöl til
þess að halda við kröftum hans og lífsfjöri, og er fátt þar til
betra en gott vín (sjerrívín, portvín; lítið eitt af góðu
brennivíni, konjaki eða rommi mætti og viðhafa). Séu brjóst-
þyngslin mikil á börnum, svo þeim liggi við köfnun, gefa
margir uppsölumeðal."1 2
Skagfirðingar höfðu haft spurnir af mislingaplágunni og
sumir gert sínar ráðstafanir, enda hafði reynslan kennt þeim,
að farsóttir bárust norður seinnipartinn í maí eða byrjun júní
með vermönnum, kaupafólki eða skólapiltum. Og þá var
mótstaðan minnst, ekki sízt í harðærum, þegar alþýða manna
bjó við krappan kost. Það var því ekki að ófyrirsynju, að Arni
Jónsson héraðslæknir í Glæsibæ hvatti búalið til að sýna
ýtrustu varkárni. Eftirfarandi bréf hefur hann líklega sent
öllum hreppstjórum í sýslunni:
Glæsibæ 1. dag júnímánaðar 1882.
Varuðarreglur
gegn mislingasmitti
Smittefni mislinganna er í líkamlegu ástandi, en eigi loft-
kynjað. Smittunin verður því á þann hátt, að þeir er smitta,
1 Skagfirðingabók 3, bls. 159—160; úr fórum Jóns Jóhannessonar.
2 J. Jónassen: La:kningabók handa alþýðu á íslandi, bls. 407.
202