Skagfirðingabók - 01.01.1982, Blaðsíða 122
SKAGFIRÐINGABÓK
Það var um vetur, að Lilja kjagaði millum bæja í ófærð, sumir
segja frá Ketukirkju heim að Þangskála. Hún var spurð, hvernig
ferðalagið hefði blessazt, og svaraði með bögu, sem orðið hefur
landfleyg:
Færðin bjó mér þunga þraut,
þrótt úr dró til muna.
Hreppti ég snjó í hverri laut,
hreint í ónefnuna.
Kynni Lilju Gottskálksdóttur og Sveins Pálssonar urðu með
þeim hætti, að hann og nokkrir menn aðrir tóku sér gistingu á
Þangskála, þegar hún sat í ekkjudómi eftir Pétur Jónsson. Það er
sumra sögn, að þeir félagar væru sendir út á Skaga til rekaviðar-
aðdrátta. Kátt var á Þangskála, meðan þeir nutu þar húsaskjóls,
og stundum sopið brennivín. Þegar gestirnir voru á braut, setti
Lilja húsfreyja í ferskeytlu fram skoðun sína á Sveini, og sést af
orðum hennar, að hann lét fjúka í hendingum, þótt nú séu
gleymdar, og lézt vilja ná sér í konu þar ytra:
Snauðan glanna met ég mann,
mærð sem kann að laga.
Varla svanna siðugan
sækir hann á Skaga.1
Þau kváðust oft á, Lilja og Sveinn, eftir að þau gengu í
hjúskap, og stundum ekki þrifalega. Eftirfarandi samkveðlingur
sker sig úr þeim hendingamálum, að því leyti sem þau hafa
geymzt á tungu:
1 Guðmundur Frímann birtir visu þessa i frásögn sinni, sem áður er nefnd, og segir,
að seinniparturinn muni „hafa verið orð að sönnu, þvi að siðferði hefur verið
slæmt á Skaga i þann tíð, eftir sögnum að dæma“. Ef litið er á fyrripartinn, meinar
Lilja hreint ekki þetta, heldur að Sveinn sé þess háttar maður, að siðugar konur
girnist ekki að leggja lag sitt við hann.
120