Skagfirðingabók - 01.01.1982, Qupperneq 158

SKAGFIRÐINGABÓK
hættulaus leikur, enda harðbannaður. En það bann var þó
auðvitað ekki ætíð virt fremur en önnur. Ég man raunar ekki
eftir neinu meiriháttar slysi af þeim sökum, þó að sumir geti
efalaust sagt frá votum ævintýrum.
Sauðáin átti það til að flæða yfir Skagfirðingabrautina — eða
Brautina, eins og hún var ávallt kölluð fyrrum — og hlaupa þar
í stokk, svo að úr varð ein samfelld glæra. Þetta var náttúrlega
bagalegur umferðartrafali, enda varð sumum hált á í orðsins
fyllstu merkingu. Eina bílveltan, sem ég hef enn lent í á ævinni,
varð einmitt þarna. Það var í mjólkurbíl Jóns Gunnlaugssonar
á Bakka, eitt sinn á miðjum vetri. Bíilinn rann blátt áfram eftir
glerungnum og lagðist mjúklega á hliðina utan vegar. Þetta var
inn hjá Staurum. Engan sakaði þó. Jón var líka orðlagður
bílstjóri og æðrulaus maður, og hefur það efalaust átt sinn þátt
í að ekki fór verr.
A Sauðánni voru eiginlega þrjár brýr. Syðst var trépallur,
svonefndur Hesthúspallur, austur undan sýsluhesthúsinu, sem
enn stendur við ofanvert Faxatorg. Oft vorum við krakkar að
dunda okkur við ána þarna í kringum pallinn. Þarna var áin
hrein og tær, og ekki var brennt fyrir að klófesta mætti
lækjarlontu eða a.m.k. hornsíli, ef farið var að með lagni. Þá
var þarna rétt fyrir sunnan grasi vaxinn hólmi, þar sem árkvísl-
arnar tvær komu saman, og ekki ónýtt að standa þar að
bryggju- og stíflugerð og láta sig, dreyma mikla útgerðar- og
umsvifadrauma.
En nokkru utan við Hesthúspall, þegar kom á móts við hús
þeirra Fía Arnasonar og Manga Jónatanssonar, hófust umsvif
fullorðna fólksins. A hverju ári, þegar líða tók á sumar, fóru
framsýnir innbyggjar að bera út trékirnur sínar, sláturtunnur,
olíuföt og kjöttunnur, stampa og kvartil, hreinsa þau eftir
veturinn og leggja í ána til afgisunar, með grjót í botni, svo að
ekki flyti upp. Þegar ílátin voru orðin nægilega þétt, voru þau
hreinsuð vandlega að innan, gjarðirnar lagaðar, máluð að utan,
hjá þeim sem hirðusamastir voru, og fyllt af vatni á ný. Og þá
156