Skagfirðingabók - 01.01.1982, Page 135

SÍÐASTI FÖRUMAÐUR f SKAGAFIRÐI
lífinu. Við getum hugsað okkur, að skilningur fullorðna fólksins
á getuleysi hans við lesturinn og e. t. v. ólagni hans við ýmis verk
hafi verið takmarkaður, og vera má, að hann hafi ekki alltaf verið
tekinn mjúkum höndum af þeim sökum. Gæti þá ekki verið, að
einhver strengur hefði brostið í brjósti hans og hann fengið þessa
veikluðu og óstilltu skapgerð og snúizt til andstöðu við það
samfélag, sem hann lifði í? Tortryggni í garð annarra og spé-
hræðsla hefir getað átt rót sína í mistökum hans og erfiðleikum í
æsku og að ekki hefir verið rétt við þeim brugðizt. Þetta eru
mínar eigin skýringar. Ekki veit ég, hvort þær eru réttar, en mér
finnst, að þær geti vel komið til greina.
Sem uppbót á það, sem Sveinn hafði ekki til að bera, byggði
hann sér sinn eiginn heim, sem ekki var í samræmi við veruleik-
ann nema að litlu leyti. Þar var hann stór karl, sem gat staðið
einn og óstuddur, frjáls og óháður, þurfti ekki að lúta boðum og
bönnum „þessara kúða“, eins og hann sagði oft um ýmsa aðra
menn, sem honum þótti lítilfjörlegir. Má segja um hann svipað
og Davíð Stefánsson segir um Hallfreð vandræðaskáld: „Virti
lítt venjur og siði, varð fáum að liði.“
Sveinn var heldur ekki í miklu áliti hjá almenningi. Verið
getur, að það hafi átt við Svein, sem Stephan G. segir í kvæði
sínu um Jón hrak: „Þegar alþjóð einum spáir óláns rætist það.“
Ovíða var hann aufúsugestur, þó að ýmsir aumkuðust yfir
hann og skytu skjólshúsi yfir hann tíma og tíma, enda var hann
heldur umtalsillur. Voru fæstir, sem komust hjá einhverju
hnjóðsyrði af þeim, sem hann hafði einhver kynni af. Þó heyrði
ég hann aldrei tala illa um Sigríði Halldórsdóttur á Reykjarhóli.
Einnig sagði fólk, að hann talaði aldrei illa um móður mína.
Hafa þær sjálfsagt báðar reynzt honum vel, enda voru þær þannig,
að þær máttu ekkert aumt sjá, og þó að Sveinn væri oft van-
þakklátur fyrir það, sem gert var fyrir hann, þá hefir hann
kunnað að meta velvilja þeirra i sinn garð.
Sveinn var heldur litill vexti, en snaggaralegur og snar i
hreyfingum og ótrúlega léttur á fæti fram á gamalsaldur. Hann
133