Skagfirðingabók - 01.01.1982, Blaðsíða 155
GÖMUL SVIPMYND ÚR STAFNSRÉTT
fór ég í Stafnsrétt. Ekki bar Skagfirðinginn unga fyrir augu mín,
enda hef ég sjálfsagt ekkert verið á hnotskóg eftir honum.
Sextán ára gömul var ég vetrartíma í Skagafirði. Eitt sinn var
skemmtun haldin í nágrenninu. Eg fór þangað ásamt öðru ungu
fólki. Þarna var hann staddur ásamt unnustu sinni, hann vinur
okkar frá Stafnsrétt. Þetta var alvörugefinn maður. Var mér sagt,
að hann hefði átt við vanheilsu að stríða um skeið. Eg sá
kærustuna hans. Þetta var myndarstúlka og búkonuleg. Eg held
að hún hafi verið eitthvað eldri en liann.
Vinkona mín, sem þekkti þau bæði, kynnti mig fyrir þeim og
tóku þau mér ljúfmannlega. Eitthvað var talað um hundinn og
Stafnsrétt. Eg var bara stelpugopi, órtalega feimin, einkum þegar
mig langaði til að vera ófeimin.
Nokkru síðar fluttist ég til Reykjavíkur.
Það eru tæp sextíu ár síðan ég, tólf ára stelpan, lenti í þessu
litla ævintýri við Stafnsrétt, á þeim tíma, sem allt urðu stórvið-
burðir í augum krakka, er fátt hafði séð og heyrt á fámennu
sveitaheimili. Ekki voru fjölmiðlarnir. Nú er öðru máli að
gegna. Horft er á sjónvarp, hlustað á útvarp. Ég hlusta í hádeg-
inu. Þá eru dánarfregnir og jarðarfarir auglýstar. Eg hlusta með
athygli. Alltaf fækkar samferðamönnum minum.
Hann er nú dáinn, hann kunningi okkar frá Stafnsrétt.
Nokkrum dögum síðar barst mér í hendur dagblað, þar sem birt
var minningargrein um þennan aldna Skagfirðing. Það var
venzlamaður hans, sem hafði skrifað greinina. Hann minnist
gamals manns með hvítar hærur. Þetta kemur mér auðvitað
ókunnuglega fyrir sjónir, en það eru líka liðin um sextíu ár. Eg
minnist aðeins unga piltsins dökkhærða, með prúða framkomu
og áhyggjusvip á góðlegu andliti. Eg sé hann svo greinilega
fyrir mér eftir öll þessi ár, með fótasáran hvolp í fanginu. Hann
hét Vilhelm Jóhannsson frá Litladal.
153