Múlaþing: byggðasögurit Austurlands - 01.01.1982, Qupperneq 134

130
MÚLAÞING
Jónsdóttir frá Grófargerði systir Bjarna er áður var nefndur og Hólm-
fríður Jónsdóttir. Maður Hólmfríðar hét Jón Olafsson og voru þau for-
eldrar Olafs síðar rithöfundar og framkvæmdastjóra Ræktunarfélags
Norðurlands. Þess skal getið að þau systkinin frá Grófargerði og Sig-
urður Einarsson eru enn á lífl, þegar þetta er ritað. Að sjálfsögðu fór
húsbóndinn, Hallgrímur Þórarinsson, með okkur en var ekki að stað-
aldri við heyskapinn, heldur færði okkur vistir og annað sem við þurft-
um. Margt þurfti að hafa með sér: vistir, matarílát, tjald og eldivið.
Þegar upp kom, var tjaldið sett upp og hlóðir gerðar til að elda á rétt við
tjaldið. Þar var sannarlega ekkert þröngt hlóðaeldhús með reykjar-
stybbu í augum, lítt urðum við reyksins vör samanborið við það sem
gerðist í gömlu hlóðaeldhúsunum. Nei, þarna var bæði hátt til lofts og
vítt til veggja. Tjaldið var allstórt, við sváfum öll í því og var samkomu-
lagið hið besta. Um engjarnar þarna á fjallinu í u. þ. b. 400-500 metra
hæð er þess að geta að þær voru frekar reytingssamar, fremur litlir
blettir á dreifðu svæði en grasspretta alveg sæmileg og áttum við ekki
svo góðu að venjast á láglendi á Héraði það sumar. Rauðbreyskingur í
flóadrögum, lyng til og frá og harðvellisblettir. Við þennan heyskap
vorum við í hálfan mánuð og fengum um 100 hesta af mjög góðu og vel
verkuðu heyi. Svo heppin vorum við að við gátum hirt eftir hendinni,
sem kallað var, því aldrei kom úrfelli þessar tvær vikur, sem fjallhey-
skapurinn stóð yfir. Við gátum ævinlega hirt næsta dag það sem slegið
var, og oft var hirt að kvöldi það sem slegið var snemma að morgni.
Vegna legu heyskaparsvæðisins var ekki lagt í að flytja heyið heim á
klökkum um sumarið, heldur var það flutt saman á einn stað uppi og
borið saman í allmyndarlegt hey, sem síðan var tyrft og þar á eftir
hlaðið upp að með torfi og grjóti. Var vel frá þessu gengið á melbungu
utan við svonefndar Ketilsstaða-axlir. Var heyið aflt með sömu um-
merkjum og skilið hafði verið við það, þegar farið var að flytja það heim
um veturinn. Er þó æði stormasamt þarna uppi á hjallanum, ekki síst á
veturna.
Þá vil ég víkja nokkrum orðum að heimflutningnum á heyinu vetur-
inn eftir. Eins og áður er getið var sú leið útilokuð að flytja heyið heim á
hestum og varð því að hafa önnur ráð sem að vísu heppnuðust ágætlega.
Keyptur var strigi og saumaðir stórir pokar, sem munu hafa tekið 35—40
kg, þéttfast var troðið í þá og síðan saumað fyrir, því næst var þeim velt
fram af fjallsbrúninni og ultu þeir svo niður allt fjallið því engin fyrir-
staða var í brekkunum ef nægilegur snjór var í hlíðum. Sætt var lagi að
fara þessar ferðir, þegar ekki var lausamjöll — helst harðfenni. Flutn-