Jón á Bægisá - 01.11.2000, Síða 20

Truman Capote
Þetta olli henni slíku hugarangri að um síðir fór hún á fund Houngans
sem bjó í hæðunum ofan við borgina. Ólíkt vinkonum sínum límdi
Ottilie ekki myndir af kristilegu tagi á herbergisveggina hjá sér; hún
trúði ekki á Guð heldur á marga guði: á matinn, ljósið, dauðann, hörm-
ungarnar. Hounganinn var í tengslum við þessa guði; leyndarmál þeirra
geymdi hann á altari sínu, gat heyrt raddir þeirra í skrölti í graskeri, gat
útdeilt valdi þeirra í mixtúrum sem hann bruggaði. Og Hounganinn, sem
talaði fyrir munn guðanna, færði henni þessi skilaboð: Þú verður að
veiða villibýflugu, sagði hann, og kreppa lófann utan um hana... ef bý-
flugan stingur þig ekki, veistu að þú hefur fundið ástina.
A heimleiðinni hugsaði hún um herra Jamison. Hann var maður kom-
inn yfir fimmtugt, Bandaríkjamaður, sem tengdist verktakafyrirtæki.
Gullarmböndin sem hringluðu á úlnliðunum á henni voru gjafir frá hon-
um og þegar Ottilie gekk fram hjá girðingu, sem var snjóhvít af hunangs-
gresi, spurði hún sjálfa sig hvort hún væri kannski ástfangin af herra
Jamison. Svartar býflugur sátu eins og blómafesti á hunangsgresinu. Með
ákveðinni hreyfingu handarinnar klófesti hún oina sem mókti þar.
Stungan var eins og löðrungur sem fékk hana til að falla niður á knén;
og þarna kraup hún og grét, þar til erfitt var að vita hvort býflugan hefði
stungið hana í höndina eða augun.
Kominn var mars og kjötkveðjuhátíðin í vændum. Á Champs Élysées
voru stúlkurnar að sauma sér grímubúninga; Ottilie sat auðum höndum,
því hún hafði ákveðið að vera ekki í neinum grímubúningi. Alla „húrra-
húrra-helgina“, meðan trumburnar dundu og tunglið reis æ hærra á
himninum, sat hún við gluggann sinn og horfði annars hugar á litlu
söngflokkana fara um götuna með dansi og bumbuslætti; hún hlustaði á
blístrið og hláturinn og fann enga löngun hjá sér til að slást í hópinn.
Menn gætu haldið að þú værir þúsund ára gömul, sagði Baby, og Rosíta
sagði: Ottilie, hvers vegna kemurðu ekki með okkur á hanaatið?
Hún var ekki að tala um neitt vanalegt hanaat. Keppendur voru komn-
ir frá öllum hlutum eyjarinnar og höfðu meðferðis illvígustu fuglana
sína. Ottilie hugsaði sem svo að hún gæti rétt eins farið með og skrúfaði
tvær perlur á eyrun. Þegar þær komu var keppnin þegar hafin; í feikn-
stóru tjaldi var heilt mannhaf sem stundi og orgaði, meðan önnur hors-
ing, þoir sem ekki komust inn, braust um úti fyrir. Aðgangur var engum
erfiðleikum bundinn fyrir ungfrúrnar frá Champs Élysées: vinur þeirra,
lögreglumaður, ruddi þeim braut og kom þeim fyrir á bekk næst hringn-
um. Sveitafólkið umhverfis þær vissi ekki hvaðan á sig stóð veðrið þeg-
ar það skyndilega var komið í svona prúðbúinn félagsskap. Það leit
18
á .ýBery/'iá — TfMARlT ÞÝDENDA NR. 5 / 2000