Jón á Bægisá - 01.11.2000, Qupperneq 38

Karen Blixen
þak hans. Síðan féll hann á kné frammi fyrir henni. Hún laut höfði hlý-
lega í átt til hans og horfði á hann dökkum augum með löngum bráhár-
um. „Lengi hefur þú borið mig í hjarta þínu, þjónn minn Saufe,“ hvísl-
aði hún. „Nú er óg komin til að sjá þann smáa bústað minn. Hve lengi
ég þarf að dvelja í húsi þínu, veltur á auðmýkt þinni og auðsveipni hvað
vilja minn varðar."
Síðan settist hún með krosslagða fætur á þakið, en hann hélt áfram að
krjúpa og þau töluðu saman.
„Satt að segja,“ sagði hún, „þurfum við englarnir ekki vængi til að fara
milli himins og jarðar, hendur og fætur nægja. Ef við tvö verðum mjög
góðir vinir, þá verður það eins með þig og þú getur eyðilagt vængina sem
þú ert að vinna að.“
Titrandi af æsingi spurði hann hana hvernig slíkt flug væri mögulegt,
þvert ofan í öll lögmál vísindanna. Hún hló að honum, og hlátur henn-
ar hljómaði einsog lítil, skær bjalla.
„Þið mannfólkið," sagði hún, „hafið unun af lögmálum og rökræð-
um og trúið blint á þau orð sem menn tuldra gegnum skeggið. En ég
mun sýna þér að við englar tölum um mildilegri hluti, og tölum mildi-
legar um hlutina. Ég mun kenna þér hvernig menn og englar öðlast
fullkominn skilning án deilna, með himnesku móti.“ Og þetta gerði
hún.
í heilan mánuð var hamingja nemans svo mikil að hjarta hans tapaði
áttum. Hann gleymdi algerlega verkefni sínu og lagði sig tímunum sam-
an eftir himinbornum skilningi. Hann sagði við Thusmu: „Nú sé ég að
engillinn Eblis hafði rétt fyrir sér þegar hann sagði við Guð: „Ég hef allt
fram yfir Adam. Hann skópst þú af leir, en mig af eldi.“ Og enn vitnaði
hann í Ritninguna og andvarpaði: „Hver sá sem er óvinur englanna er
óvinur Guðs.“
Hann hafði engilinn í húsinu, því hún hafði sagt honum að yndisleiki
hennar mundi blinda óverðuga í Shiraz. Aðeins um nætur fór hún með
honum upp á þak og saman horfðu þau á nýjan mána.
Nú vildi það svo til að dansmærin varð mjög hrifin af trúfræðineman-
um, því andlit hans var frítt og dulin lífsorka hans gerði hann ákjósan-
legan elskhuga. Þess utan hafði henni skilist af gamla ráðgjafanum að
hann óttaðist þennan dreng og vængina hans, teldi þá ógn við samborg-
ara sína og ríkið, og hún hugleiddi að hún vildi sjá gamla ráðgjafann,
samstarfsmenn hans og ríkið missa fótanna. Ástúð hennar gagnvart þess-
um unga vini sínum gerði hjarta hennar næstum eins milt og hans.
Þegar tungl var fullt og allur bærinn baðaður geislum, sátu þau tvö á
þakinu, þétt saman. Hann strauk henni og sagði: „Síðan ég kynntist þér
36
á .93ar,yÁiá- — TÍMARIT ÞÝÐENDA NR. 5 / 2000