Jón á Bægisá - 01.11.2000, Síða 50

Georg Trottmann
skógardoktorinn á framdekkið, til þess að hinir farþegarnir mættu sjá
hann, og af því að þar var ferskt loft og sólskin. En hann staðnæmdist og
streittist á móti. „Bara ekki sólskin!" sagði hann, „við .Afríkanar’ erum
hræddir við sólsting. Sólskinið okkar yfir miðbaugnum er hættulegt."
Þetta var augljóst, því jafnvel í mollunni innandyra tók hann hvorki ofan
hattinn né sólgleraugun.
Og meðan ferjan öslaði fram hjá seglbátum, árabátum og stigbátum,
þar sem bátsverjar höfðu ekki minnstu áhyggjur af að vera berhöfðaðir í
hádegissólinni, sagði hann mór hrollvekjandi sögur af afrísku sólstung-
unni. Til dæmis hafði vikapiltur á trúboðsstöðinni fengið sér hádegis-
blund í legustól á veröndinni, án þess að hafa hitabeltishjálminn á höfð-
inu. í gegnum fimmeyringsstórt gat á stráþakinu hafði örmjór sólargeisli
skinið á höfuð hans. Alvarleg hitasótt með óráði voru afleiðingarnar. Og
hitabeltishjálmarnir björguðu heldur ekki öllu. Eitt sinn hafði bílstjóri á
jeppabifreið trúboðsstöðvarinnar, Dani, verið á ferð um skógarstíg og
þurft að skipta um dekk. Við það hafði hann þurft að lúta það mikið að
sólin hafði náð að skína inn undir hjálminn á hnakkann á honum. Um
kvöldið hafði honum sortnað fyrir augum, og um nóttina var hann orð-
inn fársjúkur.
Þegar við sigldum fram hjá nýja baðstaðnum við Tiefbrunnen, þar
sem allt var morandi í hálfnöktu fólki, varð mér ljóst hve miklu auðveld-
ara var að búa hér en í hinni heitu Afríku. Og þá missti ég út úr mér:
„Sólskinið okkar er alveg meinlaust. Okkur þykir bara ágætt að fá að sjá
til sólar. Gullgrafara-Jack, Kaspar Námustjóri og ég, við sofum oft allan
liðlangan daginn undir skiltinu .Háspenna - Lífshætta’ og enginn okkar
hefur nokkru sinni fengið óráð af því. Bara Námustjórinn, en það var af
eplavíninu en ekki sólinni."
En ég iðraðist þess strax að hafa ljóstrað einhverju upp um fortíð
mína. Þetta hlaut doktornum að mislíka. Hann virti mig líka fyrir sér
frá hvirfli til ilja. En hann sagði ekkert, brosti bara skilningsríku brosi.
Eg einsetti mér að hafa taumhald á tungu minni, svo að ég glataði ekki
aftur því jákvæða áliti, sem ég vissulega hafði áunnið mér fram til
þessa.
En hann virtist hafa tekið sérstaklega eftir þessu með svefninn. Því nú
fór hann að tala um afrísku svefnsýkina. Við það varð mér býsna órótt,
þegar mér varð hugsað til tilveru okkar undir Sihl-veggnum.
Doktorinn sagði mér frá negra, sem olli hvítri eiginkonu sinni mikl-
um áhyggjum, því hann sofnaði stöðugt, jafnvel standandi eða gangandi,
og meira að segja í miðjum þysnum á markaðstorginu. Aumingja
negrinn var með svefnsýki, en hafði bara ekki hugmynd um það.
48
á — TÍMARIT ÞÝÐENDA NR. 5 / 2000