Jón á Bægisá - 01.11.2000, Qupperneq 98

Krístine Krístofferson
láta ykkur standa við stóru orðin.“ Allir þrír hlógu hæðnislega og full-
yrtu að þeir óttuðust okkert hvorki á himni eða jörðu.
Það var orðið áliðið þegar bókhaldarinn klifraði upp stigann og inn í
herbergið sitt. Gísli, Bjössi og Leifi, fimmtán ára strákarnir þrír, voru
glaðvakandi og hvísluðust á í mykrinu. Þeir voru að reyna sannfæra
sjálfa sig um að þeir væru ekkert hræddir. Hinir voru að koma sér í
koju. Eftir klukkustund heyrðist ekkert nema andardráttur sofandi
manna.
Skyndilega rauf ærandi hávaði þögnina og virtist koma frá kæliklef-
anum á neðri hæðinni. Það hljómaði eins og þungt barefli væri dregið
fram og aftur eftir pönnunum sem héngu þar á veggnum.
Gísli og Leifi risu eldsnöggt upp við dogg, en Bjössi breiddi upp fyrir
haus. Hrognamaðurinn afturgenginn!
Bókhaldarinn settist upp, hann hafði hrokkið upp af værum svefni.
Skyndilega hætti hávaðinn. Hann heyrði ekkert nema mjúkt gjálfur
vatnsins við bryggjuna.
Enginn hreyfði legg eða lið í svefnskálanum. Gísli og Leifi lögðust út
af, hríðskjálfandi. Bjössi tuldraði fyrir munni sér hverja einustu bæn
sem hann kunni. Hvernig átti að verjast afturgöngum?
Smám saman fóru strákarnir að slaka á. Kannski hafði eitthvað dottið
og tekið með sér pönnurnar sem héngu á veggnum. Það virtist skynsam-
leg skýring. Þeir voru að festa svefn aftur þegar skelfilegt skrölt gall við
og minnti á byssuskot.
Bókhaldarinn rauk fram úr rúminu. Hávaðinn hætti jafnskjótt og
hann hafði byrjað. Það hlaut að vera einhver skepna laus niðri, ályktaði
hann. En hversvegna fór enginn á fætur til að kanna málið? Hávaðinn
var nægilega mikill til að vekja menn upp frá dauðum.
Við þessa hugsun mundi hann eftir líkinu í kælinum niðri og hann
varð órólegur. En hann fór aftur í rúmið og reyndi að slaka á. Ungu pilt-
arnir þrír störðu galopnum augum út í myrkrið. Þeir voru sannfærðir um
að hér væri eitthvað yfirnáttúrulegt á seyði, þótt þeir vissu ekki hvað, og
ráðlegast að halda vöku sinni. Þeir lágu skelfingu lostnir, heyrðu ekkert
nema hjörtun ólmast í brjóstum sér og biðu morgunsins.
Reimleikarnir hófust aftur. Núna var skarkað í plötunum á blikkofn-
unum sem voru lengst inni í horni með skerandi gauragangi. Korkarnir
í öðru horni tóku undir viðlagið og pönnurnar í kælinum fóru glamrandi
af stað. Þá heyrðist einkennilegt skrapandi hljóð uppi á þakinu eins og
einhverjum eða einhverju væri rennt fram og aftur. Þetta var alverst. Há-
vaðinn var ótrúlegur. Svo var skyndilega aftur þögn.
Bókhaldarinn þaut fram úr rúminu, opnaði dyrnar varlega, tók stefn-
96
á .ýðagrÁíá — TÍMARIT ÞÝÐENDA NR. 5 / 2000