Skagfirðingabók - 01.01.2014, Qupperneq 116

SKAGFIRÐINGABÓK
116
hafa líklega ekki grunað hann því hann
virtist ekki þessháttar maður. Hann hafði
oftar en einu sinni samband við mig
á stríðsárunum svo að ég gat einstaka
sinnum gert vissa hluti fyrir hann.
Ég lenti aldrei í klandri á stríðsárunum,
var heldur aldrei í neinu þannig. En ég
gat þó stundum, eftir að ég var orðinn
bókavörður, gert mönnum greiða því það
var auðvelt að fela hluti þarna á gamla
háskólabókasafninu. Þarna var aðalsafnið
af dagblöðum. Einu sinni hjálpaði ég
prófessornum gamla til að smygla út
árgangi af nasistablaðinu til að hægt væri
að rannsaka hverjir skrifuðu í það. Ég
gat komist þarna inn eftir lokun og þetta
var í helvíta stóru broti og það var ekki
um annað að gera en fara með þetta í
strætisvagni því fara þurfti dálítið langa
leið. Og þetta gat verið hættulegt. En við
fórum saman í strætisvagninum og vorum
búnir að undirbúa eitt skoðunarspil ef
einhverjir færu að abbast upp á okkur
þarna. En það var svo sem ekki líklegt
því Þjóðverjar létu yfirleitt strætisvagnana
í friði. Það var sjaldan að þeir væru með
rassíur þar af neinu tagi. Það var aftalað
að við myndum ekkert þekkjast og ég væri
bókavörður og væri að fara með þessa bók
í viðgerð.
En það skeðu stundum skrítnir hlutir
á safninu. Þarna kom inn ýmislegt fólk
sem var meira og minna í tengslum við
andspyrnuhreyfinguna. Það hafði spurst
út að ég gæti falið hluti fyrir fólk. Ég
man eftir að það var einu sinni prófessor
í dönskum bókmenntum sem kom til
mín og bað mig fyrir einhver skjöl og ég
gerði það fyrir hann. Svo nokkru seinna
kom konan hans sem ég þekkti ekki neitt
en hafði þó séð og sagði að maður sinn
hefði beðið sig fyrir einhverja pappíra. Svo
hífaði hún upp pilsin og dró þetta upp úr
sokkum sínum.
Ég var öll stríðsárin í Danmörku, kom
samt heim fyrir stríðið nokkrum sinnum.
Ég kom heim þegar ég hafði lokið prófi
1932 og var að huga að einhverjum
atvinnumöguleikum, en þá var kreppan
upp á sitt versta og ekkert að hafa til
að gera. En ég fékk að vita að ég gæti
fengið smávinnu í Höfn við kennslu
svo að ég fór aftur út og komst þá inn í
stúdentafabrikku sem var með kúrsa fyrir
stúdentsefni og kenndi þar latínu, og
grísku líka lítið eitt. Það er í eina skiptið
sem ég hef kennt grísku. En þarna var
ég ekki nema tvo vetur. Þetta var heldur
leiðinleg kennsla því þetta varð að reka
með svo mikilli grimmd. Þeir áttu að
læra námsefnið á tveimur vetrum sem var
ætlað þriggja ára nám. Þetta varð að drífa
með helvítis hörku og svo var þetta rekið
á forretningsgrundvelli, þetta var prívat
fyrirtæki. Nemendur gátu ekki tekið
þarna próf á þessum kúrsus, þeir urðu að
ganga fyrir stúdentsprófsnefnd sem ákvað
hvort þeir væru hæfir til að gangast undir
prófið. Og til þess að fá að fara í prófið
varð kúrsusinn að mæla með þeim. Þetta
Háskólabókasafnið við hlið aðalbyggingar
háskólans í Kaupmannahöfn.
Ljósm.: Hjalti Pálsson.