Skagfirðingabók - 01.01.2014, Qupperneq 185

TEJO STRANDAR VIÐ ALMENNINGSNEF
185
Hann gaf þegar háseta skipun um að
leggja stýrinu hart í stjór, stökk síðan að
vélsímanum og sendi vélstjóra boð að
stöðva vélina og bakka síðan með fullu
afli. Vélstjórinn framkvæmdi þessar
skipanir svo fljótt sem hann gat en í
sama bili og skipsskrúfan fór að snúast
afturábak rann skipið á land á fullri ferð.
H. Rasmussen háseti kvaðst hafa
komið að stýrinu klukkan 5 og lýsti
síðan atvikum á sömu lund og skipstjóri
og stýrimaður höfðu gert. Eftir strandið
kvaðst hann hafa fengið skipun um að
gera bátana klára og tók fram að dálítið
hefði snjóað meðan hann starfaði á
dekkinu en veður var þá kyrrt. Hann
vitnaði að um sjöleytið hefði áhöfnin
farið í bátana. Þeir reru fyrst í átt til
Siglufjarðar en þegar vindur fór að blása
í móti þeim ákvað skipstjórinn að betra
væri að snúa undan, hvað þeir gerðu og
náðu landi í Haganesvík.
Timburmaðurinn G. Pedersen kom á
vaktina kl 4 og var á útkíkki til klukkan
5 en sá að sögn aldrei land. Eftir það
var hann leystur af vaktinni og fór þá
að stiganum niður í kyndiplássið þar
sem hann beið eftir því að taka við
stýrinu klukkan 6. Þegar hann heyrði
stýrimanninn gefa skipun í vélarrúmið
að stöðva vélina fór hann út á dekkið
en á sama augnabliki rann skipið á
land. Honum var eftir þetta skipað að
athuga og mæla sjó í lestunum og síðan
standsetja bátana. Skipverjar fóru svo að
tína saman föt sín og helstu föggur og
setja í bátana.
Fyrsti vélstjóri, J. Steen Jensen, kvaðst
hafa komið á vaktina klukkan 4 en skipið
hefði haldið góðum hraða alla leiðina frá
Ísafirði. Klukkan 5:26 hefði vélsíminn
slegið á STOPP og meðan vitnið var að
framkvæma þá skipun var merki gefið
um fulla ferð afturábak. Rétt á eftir
heyrði vitnið að skipið varð fyrir hörðum
hnykk og sargaði í botninum. Eftir að
vélin hafði bakkað í nokkrar mínútur
var slegið STOPP á vélsímann. Nokkru
síðar var farið að huga að leka undir
vélinni og bráðlega kom í ljós að sjór var
kominn inn. Þá voru dælur settar af stað
en samt hélt sjór áfram að stíga hratt.
Var vélstjórinn fljótlega kallaður upp til
skipstjórans. Öryggisventlar voru svo
opnaðir á gufukötlunum til að forðast
sprengingu. Síðast þegar Jensen leit niður
í vélarrúmið var sjórinn stiginn 3–4 fet
upp yfir gólfið.
Í vitnisburði J. Jensens kyndara, sem
komið hafði á vaktina klukkan 4, kom
ekkert nýtt fram.
Daginn eftir, 13. nóvember, var vitna-
Kassi úr mahóní, sleginn messinghornum með
ífelldum beinplötum, 17x17 cm á stærð, 8,5 cm
á hæð. Þetta er sagður kompáskassi úr Tejo og
fann Jón Magnússon í Minna-Holti hann á
reki og hirti. Kassinn er úr minjasafni Kristjáns
Runólfssonar.
Ljósm.: Hjalti Pálsson.