Tímarit Máls og menningar - 01.12.2013, Side 33

TMM 2013 · 4 33
Alice Munro
Eitur
Ágúst Borgþór þýddi
Fyrst hélt fólk áfram að hringja til að ganga úr skugga um að Nita væri ekki
of niðurdregin, ekki of einmana, borðaði ekki of lítið eða drykki of mikið
(hún hafði farið svo gætilega í léttvínsdrykkjuna að margir gleymdu því að
núna mátti hún ekki bragða dropa). Hún hélt öllum frá sér án þess að hljóma
buguð af sorg, óeðlilega kát eða annars hugar. Sagðist ekki þurfa neinar
matvörur, væri enn að ganga á það sem var til. Hún var líka birg af lyfseðils-
skyldu pillunum og frímerkjum á þakkarkortin.
Nánustu vini grunaði eflaust hvernig í pottinn var búið. Að hún hirti ekki
um að nærast vel og fleygði öllum samúðarkortum í ruslið. Hún hafði meira
að segja ekki skrifað fólki sem bjó langt í burtu til að þurfa ekki að fá kort frá
þeim. Ekki einu sinni til fyrrverandi eiginkonu Rich í Arizona eða bróðurins
í Nova Scotia sem hann hafði að mestu slitið sambandi við. Þau tvö voru þó
það fólk sem hefði skilið betur en flestir aðrir hvers vegna hún kaus að halda
ekki eiginlega útför.
Rich hafði sagst ætla að skreppa inn í þorpið, í byggingavöruverslunina.
Þetta var um tíuleytið fyrir hádegi og hann var nýbyrjaður að mála hand-
riðið á pallinum. Það er að segja, hann hafði verið að skrapa og gera klárt
fyrir málun og gamla skafan hafði dottið í sundur hjá honum.
Hún hafði ekki fengið tíma til að undrast yfir að hann væri lengi í burtu.
Þegar hann dó lá hann í hnipri yfir skilti á gangstéttinni fyrir framan
verslunina, þar sem auglýst var tilboð á garðsláttuvélum. Honum hafði ekki
einu sinni tekist að komast inn í verslunina. Hann var 81 árs og við góða
heilsu fyrir utan heyrnarleysi á öðru eyra. Læknirinn hafði skoðað hann
aðeins viku áður. Svo fékk Nita að heyra ótal sögur um hvað andlát væru
ótrúlega algeng í kjölfar læknisskoðunar þar sem úrskurðað var að fólk
væri stálhraust. „Maður gæti næstum haldið að það ætti að forðast svoleiðis
læknisskoðanir,“ sagði hún.
En svona hefði hún auðvitað bara átt að tala við nánustu vini sem tjáðu sig
með sama hálfkæringi og hún sjálf. Það er að segja Virgie og Carol, konur
á aldur við hana en hún var 62 ára. Yngra fólki fannst svona tal ósmekklegt
og ábyrgðarlaust. Fyrst höfðu þau hópast að henni. Þau höfðu ekki beinlínis
talað um sorgarferli en hún óttaðist að þau byrjuðu á því hvað úr hverju.