Tímarit Máls og menningar - 01.12.2013, Side 48

A l i c e M u n r o
48 TMM 2013 · 4
Hún ætti að skrifa bréf til Bett.
Kæra Bett. Rich er dáinn og ég bjargaði lífi mínu með því að breytast í þig.
En auðvitað var Bett sama þó að hún hefði bjargað lífi sínu. Það var aðeins
ein manneskja sem eitthvað var varið í að segja frá þessu.
Það var Rich. Rich. Núna vissi hún hvað það var að sakna hans. Eins og
allt súrefni hefði verið sogið úr andrúmsloftinu.
Hún ætti að ganga niður í þorpið. Það var lögreglustöð bak við ráðhúsið.
Hún ætti að fá sér farsíma.
Hún var svo eftir sig, svo innilega máttfarin og þreytt að hún gat varla
hreyft fæturna. Fyrst af öllu þurfti hún að hvíla sig.
Hún var vakin með banki á enn ólæstar dyrnar. Það var lögreglumaður,
ekki þessi úr þorpinu heldur annar, úr umferðarlögreglunni í dreifbýlinu.
Hann spurði hana hvort hún vissi hvar bíllinn hennar væri.
Hún horfði á dökkan blettinn á mölinni þar sem hann hafði staðið.
„Hann er horfinn“, sagði hún. „Hann var þarna.“
„Vissir þú ekki að honum hefði verið stolið? Hvenær leistu síðast út og sást
hann?“
„Það hlýtur að hafa verið í gærkvöld.“
„Voru lyklarnir í honum?“
„Það hlýtur að vera.“
„Mér ber að tilkynna þér að það hefur orðið hörmulegt slys. Einn bíll átti
í hlut – hérna megin við Wallenstein. Ökumaðurinn velti honum niður í
stokkræsið og rústaði honum. Og ekki nóg með það. Hann er eftirlýstur fyrir
þrjú morð. Eða það er það síðasta sem við fréttum. Morð í Mitchellston. Þú
er heppin að hafa ekki rekist á hann.“
„Er hann slasaður?“
„Hann dó. Dó samstundis. Hann átti ekki betra skilið.“
Hann vandaði lítið eitt um við hana. Að skilja eftir lykla í bílnum. Kona
sem býr ein. Á þessum tímum veit maður aldrei.
Maður veit aldrei.