Tímarit Máls og menningar - 01.12.2013, Síða 70

K r i s t í n E i r í k s d ó t t i r
70 TMM 2013 · 4
og kjarnorkuvopnum. Hann minntist á atómsprengjur í hvert skipti sem við
hittumst, held ég.
Þú þekktir hann semsagt?
Já, ekki mikið en ég hjálpaði systkinunum með dánarbú móður þeirra
fyrir nokkrum árum síðan.
Þú gerir þér grein fyrir því, sagði Æsa, þegar þau voru komin í strætó og á
heimleið, að þetta verður eins og að búa með manninum?
Já … svaraði Dáni og þagði um stund. Hundrað og fimmtíu fermetrar á
hundrað þúsund kall er samt fáránlega vel sloppið.
Við þurfum að gera svo margt. Ég get til dæmis ekki búið í kúkabrúnni
stofu og þegar við verðum búin að fylla öll herbergi af draslinu hans verða
varla nema áttatíu fermetrar eftir. Og sástu baðherbergið? Ef það er ekki ein-
hver viðbjóðs astma-sveppur undir þessu plastveggfóðri veit ég ekki hvað …
Hvað? Tókstu eftir því að hann minntist aldrei á það hversu lengi við
fáum að vera þarna. Að minnsta kosti sex ár, Æsa, hugsaðu þér, við sleppum
við leigumarkaðinn í sex ár. Kallinn vill bara losna við að hugsa um íbúð-
ina. Sérðu ekki hvað þetta er gott tækifæri? Þar að auki langar mig í þessa
vinnustofu. Það er fullt af bókum þarna sem ég get notað.
Það tók þau viku að þrífa íbúðina og koma henni í stand. Þegar Æsa minntist
á það við Hinrik að hana langaði til þess að mála kom á hann sársaukagretta
sem hún túlkaði samstundis sem neitun.
Hvað ef hann kemur aftur? spurði hún Dána. Hvað ef Hinrik veit einhvern
veginn að maðurinn er ekkert dáinn og að hann gæti birst hvenær sem er.
Þess vegna vill hann ekki að við málum og þess vegna má engu henda …
Líkurnar á því að maður sem hefur verið horfinn í heilt ár skili sér eru
mjög, mjög litlar, Æsa. Í alvörunni.
En ef hann var svona sérstakur, þessi maður, getur þá ekki verið að hann
hafi bara farið í heimsreisu og gleymt að láta vita af sér?
Þau fluttu inn um mánaðamótin. Svefnherbergið var stútfullt af minja-
gripum og drasli. Í borðstofunni var svefnsófi sem þau tóku út á hverju
kvöldi og notuðu sem rúm. Fötin þeirra héngu á slám sem lokuðu gættinni
yfir í hina stofuna. Þau áttu svo lítið af húsgögnum eftir að hafa þvælst á
milli framleiguíbúða í nokkur ár að þau gerðu sér húsgögn mannsins að
góðu. Brúna bútasaums-leðursófasettið stóð þarna ennþá, túbusjónvarp
og palísander sófaborð með brunafari eftir sígarettu. Allt var samt tandur-
hreint. Æsa hafði skrúbbað hvern millimetra með undraefninu Leysigeisla
og henni leið á meðan eins og hún væri að fjarlægja himnu af þornuðu slími
af heimilinu.
Hún brenndi reykelsi og hengdi upp teikningarnar hans Dána, klingdi
bjöllum og skvetti vatni í öll horn.