Tímarit Máls og menningar - 01.09.2014, Blaðsíða 27

S p o r
TMM 2014 · 3 27
krúttlegir bangsar í bolum merktum bænum, líkan af kirkjuturninum, kúlur
sem var hægt að hrista svo snjónum tók skyndilega að kyngja niður á aðal-
torginu þótt enginn myndi reyndar til þess að það hefði nokkru sinni gerst.
Ég gekk inn þótt mér væri enn hálfbumbult. Í næstum himinháum rekka
voru myndir af rústunum ofan við bæinn prentaðar á póstkort. Þar voru
líka margar myndir af ströndinni, einsog hún leit út einhvern daginn þegar
bæjarbúar höfðu allir ætlað að vinna bug á hitanum með því að synda
út í víkina, og önnur þegar enginn hafði orðið eftir nema tveir elskendur
sem sátu hlið við hlið og horfðu í sólarlagið, skuggamyndir á rauðgulum
grunni. Ég sneri rekkanum og enn fleiri myndir birtust, þarna brostu þrjár
sóldýrkandi vinkonur í bikiníi til ljósmyndarans, þarna var búið að teikna
kall sem veifaði fána og undir var skrítla á ensku.
– Get ég aðstoðað þig, ‘skan?
Ég hætti að snúa kortarekkanum og stakk höndunum ósjálfrátt í vasann
og horfði flóttalega yfir búðarborðið sem hafði verið komið fyrir aftast í
rýminu. Afgreiðslukonan var ósköp góðleg að sjá en ég þagði samt. Hún
var tiltölulega ljós yfirlitum með áberandi fæðingarblett á annarri kinn-
inni, næstum svartan og ögn upphleyptan, og það stirndi á silfurhjarta sem
kúrði sig ofan í sólhrukkaða bringuna. Hún horfði á mig stórum brúnum
augum um stund áður en hún deplaði þeim í þrígang, leit út um gluggann,
dró djúpt andann og fletti dagblaði með stórum myndum og fyrirsögnum í
hástöfum. Meðan hún las nuddaði hún hjartað milli þumals og löngutangar.
Ég gekk meðfram kertastjökum og lyklakippum og áprentuðum glösum
og kaffikrúsum, stuttermabolum og æfingabuxum úr bómull og tók hitt
og þetta upp, þreifaði á því eða hristi það lauslega. Þarna var spiladós sem
spilaði lag um mann sem er svo ástfanginn að tunglið minnir hann á pizzu.
Ég sneri sveifinni og bar dósina alveg upp að eyranu en tónarnir voru samt
ógreinilegir.
– Sjáðu.
Afgreiðslukonan stóð alltíeinu fyrir aftan mig með aðra höndina útrétta
meðan hin nuddaði hálsmenið. Ég rétti henni spiladósina og hún lagði hana
á borðið, hélt varlega um kantana og mér fannst einsog hún þrýsti henni
niður í viðarplötuna. Hún sneri sveifinni hægt með vinstri hendinni og nú
ómaði lagið hátt og skýrt, fyrst löturhægt og hikandi en svo hraðar og með
fastari takti. Laglínan var kunnugleg; ég ímyndaði mér að osturinn drypi
af tunglinu, það var girnilegt en ég fann samt til sorgar innan í mér. Hún
trallaði með og brosti til mín áður en hún setti spiladósina aftur á sinn stað.
Ég fylgdi henni að afgreiðsluborðinu en vissi ekki hvað ég átti að segja svo ég
opnaði bara munninn og byrjaði að tala:
– Þessi búð var einusinni biðstöð. Fyrir kallana sem keyrðu sporvagnana
og líka fyrir þá sem voru að bíða.
– Já. Mikið ertu klár! Hefurðu gaman af sporvögnum? Sérðu vagnana
þarna? Undir sokkunum?