Tímarit Máls og menningar - 01.09.2014, Blaðsíða 59

TMM 2014 · 3 59
Einar Leif Nielsen
Aldur
Pálína dró djúpt andann og manaði sig upp í að halda af stað. Hún læsti
bílnum og gekk yfir bílastæðið í átt að ómáluðu kassalaga húsi. Byggingin
gnæfði yfir umhverfið. Steypt hafði verið fyrir alla glugga og járnskáli reistur
framan við innganginn. Ekki hefði þurft mikið til að gera húsið vinalegra
en ríkisstyrkirnir voru ekki til þess. Þeir voru einungis notaðir í innviðina.
Grátlegt var að horfa á fallega garðinn í kringum þessa gráu byggingu. Sér-
staklega á svona sólríkum degi þegar sumarið skartaði sínu fegursta. Léttur
andvari strauk andlit hennar en með honum barst lykt af gróðri. Tré geisluðu
af lífi og blómstruðu í öllum regnbogans litum.
Fótatak Pálínu bergmálaði á malbikinu. Enginn annar var á ferli. Það var
of hættulegt fyrir vistmenn hússins að njóta útiverunnar. Fyrir hvern hafði
þetta svæði þá verið gert upp? Hafði einhver stjórnmálamaður þurft að friða
samviskuna? Fáir lögðu leið sína að þessari stofnun því þar leið öllum illa.
Einstaka sérvitringur eins og Pálína kom þó reglulega í heimsókn. Hún
virtist vera sú eina þennan dag. Hin gestabílastæðin voru öll tóm.
Einhvern tímann hafði byggingin verið falleg en nú var öldin önnur.
Spennistöð við norðurenda hennar gaf frá sér lágt suð. Næstum alls staðar
á Reykjavíkursvæðinu var hægt að sjá borgina en ekki þarna. Einhver
skipulagssérfræðingur hafði ákveðið að þetta hús ætti að fela og aðrir höfðu
verið því fegnir.
Spegilmynd Pálínu tók á móti henni á glerhurð járnskálans. Hún hafði
tekið hárið í snúð og klætt sig í einlita dragt og hvíta kápu. Fyrir mörgum
árum síðan hafði hún þurft að mæta svona daglega til vinnu. Sá frami hafði
ekki staðið lengi enda auðvelt að finna eitthvað áhugaverðara að gera. Á
þessum tíma var það algengt. Lífið var of stutt fyrir leiðinleg störf. Þó var
enn til fólk sem eyddi allri ævinni innan sömu atvinnugreinar. Pálínu fannst
það vera sóun. Áður fyrr hafði það verið skiljanlegt en núna var það bara
sorglegt.
Hófsami klæðnaðurinn var fyrir Palla afa, sem fengi ekki einu sinni að sjá
fötin. Pálína hafði sig til fyrir hann og ríghélt í þann vana. Því í augum hans
var hún ávallt litla barnið í fjölskyldunni. Hann var að vísu ekki afi hennar
en það er erfitt að skilgreina fjölskyldumeðlimi þegar þeim fjölgaði svo hratt.