Tímarit Máls og menningar - 01.09.2014, Blaðsíða 79

TMM 2014 · 3 79
Halla Þórlaug
Manstu?
Manstu þegar þú sagðir mér aftur og aftur söguna af því þegar þú óskaðir
þess eins að fara í skóla, en þú varst bara fimm ára og hékkst þess í stað fyrir
framan grindverkið hjá Miðbæjarskólanum og horfðir með aðdáunaraugum
á krakkana þar fyrir innan? Manstu þegar þú sást stóru stelpurnar sleikja
mysing úr teskeið og þú hélst það væri sinnep og baðst mömmu þína um að
gefa þér svoleiðis líka og skildir ekkert í því hvað þetta væri vont en sleiktir
þetta samt, eins og stóru stelpurnar? Manstu þegar þú varst fjögurra ára og
fórst alein með litla bróður þinn í vagni í heimsókn til ömmu þinnar í Hlíð-
unum og mamma þín var svo hrædd um þig og allir fóru út að leita? Manstu
hvað þú varst hissa þegar þú komst til ömmu þinnar, þú sem hélst hún yrði
svo glöð að þú hefðir ákveðið að koma í heimsókn. Og manstu þegar þú lást
á gluggunum á bandaríska sendiráðinu og horfðir á þvottavélarnar snúast,
hring eftir hring? Þú hafðir aldrei séð neitt þessu líkt áður.
Svo mörgum árum síðar áttirðu eftir að fara sjálf til Bandaríkjanna og
horfa á beina útsendingu frá tunglinu í sjónvarpinu. Neil Armstrong, fyrsti
maðurinn sem steig fæti á tunglið. Manstu?
Og manstu svo þegar ég var svo lengi úti eitt kvöldið því ég hafði farið með
Helga að passa hundana hjá blindu konunni og þegar ég kom heim varstu
ekki heima heldur úti að leita að mér og pabbi sagði mér að fara beint að sofa.
Þegar þú komst heim varstu reið við mig. Og ég fór að gráta og þú sagðir
ástin mín og sagðir mér að þú hefðir bara verið hrædd um mig. Ég skildi það
ekki þá, en ég skil það núna.
Ég veit ekki hvort ég var nokkurn tímann reið, mamma. Ekki út í þig.
Þegar þú lofaðir að fara aldrei nokkurn tímann frá mér, að allt yrði í lagi,
að ég myndi neyðast til að sjá um þig í ellinni og þú ætlaðir að hringja oft á
dag, alveg eins og amma gerði, mamma, þegar þú lofaðir því, þá veit ég að þú
meintir vel. Þú vildir alls ekki fara frá mér. Þú ætlaðir alltaf að passa mig. Þú
ætlaðir alls ekki að deyja, mamma, þú gerðir það óvart.
Manstu þegar þú varst lítil og labbaðir með mömmu þinni í snjónum
löngu leiðina heim og vildir endilega fá að geyma lykilinn? Manstu, hún vildi
ekki leyfa þér það. Hún sagði að þú myndir bara týna honum. Svo þegar þú
loksins fékkst að geyma lykilinn fleygðirðu honum frá þér og hugsaðir með
sjálfri þér að fyrst þau vildu endilega að þú týndir honum gætirðu allt eins