Tímarit Máls og menningar - 01.09.2014, Blaðsíða 103

TMM 2014 · 3 103
Krista Alexandersdóttir
Vagga
En, himneska rödd, ég þrái ekki heiminn eða draumana
heldur mitt eigið frelsi, mína mennsku ást
í myrkasta horni vindsins þar sem enginn vill vera.
Mína mennsku ást!
– Federico García Lorca
Ég kyngi söltu vatni, svo söltu að ég kúgast, og tárin streyma stríðum straumi
niður kinnar mínar. Ég er búinn að berjast við fiska tímunum saman, að mér
finnst, og ég hringsóla algjörlega tíma­ og stefnulaus um ískalt hafið. Það er
ekkert land að sjá, hvergi, og blendin tilfinning uppgjafar og geðshræringar
fyllir vit mín. Ég syndi með fiskunum um leið og ég reyni að fæla þá frá mér.
Máttlausir limir mínir eru á valdi þarans. Sægræn augu mín berjast við að
halda sér opnum því ég veit að ég má ekki sofna. Augnlokin eru rauð og þrútin
af eitruðu saltinu og ég get ekki meir. Ég ranka við mér og sé móður mína
aldraða, brosandi og geislandi af hlýju eins og vanalega, rétta fram báðar
hendur og strjúka yfir augu mín svo þau lokist almennilega. „Svona svona,
elsku kútur. Sofnaðu bara, ekki vera hræddur.“ Röddin hennar er mjúk sem
silkiþræðir þéttilega ofnir inn í barnæsku mína. Ég anda frá mér geðshræringu
minni og allur ótti hverfur úr brjósti mér á augabragði. Ég læt augnlokin síga
og hætti að berjast við fiskana sem glaðir dansa í kringum mig. Ég brosi.
„Svona svona, kúturinn minn“ heyri ég úr fjarlægð og finn þegar ég fell í vöggu
brimsalts hafsins. Hafið umvefur mig eins og ungabarn og ruggar mér í svefn.
***
Ég vaknaði í faðmlagi við sjálfan mig og sá að fiskarnir voru farnir. Mamma
líka, en hún fór fyrir löngu. Núna voru það skuggarnir sem dönsuðu í
loftinu, út frá gömlum óróa sem hafði lengi hangið í glugganum fyrir ofan
rúmið. Ég stóð upp og hristi af mér leifarnar af martröð næturinnar. Það
var kolniðamyrkur í herberginu, eins og tíðkast á íslenskum vetrarnóttum,
fyrir utan agnarlitla kertaljósstíru í horni herbergisins sem ég hafði gleymt
að slökkva á áður en ég sofnaði. Ég gekk nakinn inn á baðherbergi og skvetti
ísköldu vatni framan í mig. Sem snöggvast, aðeins eitt augnablik, fann ég
fyrir drukknunartilfinningu næturinnar í hverjum einasta dropa sem lak