Tímarit Máls og menningar - 01.09.2014, Blaðsíða 62

E i n a r L e i f N i e l s e n
62 TMM 2014 · 3
„Vinsamlegast klæddu þig,“ sagði röddin.
Loftþétt pakkning með fötum var geymd undir vaskinum. Pálína tók
filmuna utan af hringnum og lagði hann á gólfið. Síðan klæddi hún sig
í bláan samfesting með glærri hettu. Hún fann hvernig efnið lagðist þétt
upp að líkamanum. Hettan umlukti höfuðið. Þegar plastið snerti hlífarnar
kviknuðu myndir á fletinum sem bjuggu til gerviandlit. Pálína gat blikkað
augunum eða hreyft munninn og myndirnar léku það eftir. Hún leit næst-
um því út eins og raunveruleg manneskja en alla hlýju vantaði í andlitið.
Líkaminn var nú algerlega einangraður og ómögulegt að skaða vistmennina.
Pálína beygði sig niður, tók upp hringinn og fól hann í krepptum hnef-
anum. Málmurinn þrýstist inn í lófann. Hún gekk út úr skiptiherberginu
inn í sal, sem virtist vera kaffistofa starfsmanna. Bárður tók á móti henni og
brosti út að eyrum.
„Þú ættir að vita hvað ég þarf að ganga í gegnum áður en ég fæ að mæta í
vinnuna,“ sagði hann og hló.
Þetta var erfiðasti hluti áætlunarinnar. Venjulega sá annar starfsmaður
um að leita á gestum en Bárður heimtaði alltaf að sinna henni. Erfitt var að
fela nokkuð í þessum þrönga samfestingi. Lítið mál var þó að spila með Bárð.
Pálína faldi hringinn á milli tveggja fingra. Með hinni hendinni strauk
hún starfsmanninum um vangann og sagði: „Æi, ertu ekki til í að vera
fljótur, ég er á hraðferð.“
„Ekkert mál,“ stamaði Bárður. Hún rétti báðar hendur upp í loft. Hann
gekk í kringum hana og horfði. Óþægilegt var að finna augnaráðið skima
um líkamann. „Ég sé ekkert,“ sagði hann eftir nokkra stund. „Þú mátt halda
áfram.“
„Takk,“ sagði hún og gekk inn á elliheimilið. Bárður hafði ekki einu sinni
litið á hendur hennar.
Handan kaffistofunnar tók við langur hvítur gangur. Gólf og veggir
runnu saman í einn flöt, sem var flekklaus og spegilsléttur. Sjónvarpsskjáir,
sem voru með reglulegu millibili, sýndu myndir af garðinum í kringum
elliheimilið. Þeir áttu að minna á glugga en truflanir í upptökunni drápu
persónuleika náttúrunnar.
Starfsfólkið reyndi að fela sig fyrir vistmönnum elliheimilisins með því að
pukrast í herbergjum þar sem enginn komst að þeim. Þau hættu sér einungis
fram ef tölvukerfið sagði að það væri nauðsynlegt.
Þetta hafði ekki alltaf verið svona. Þórarinn, faðir Pálínu, hafði sagt
henni frá fortíðinni, þegar starfsfólkið reyndi sitt besta til að gera líf gamla
fólksins bærilegra. Þá voru sjúkdómar enn algengir og í flestum tilfellum
um sjúklinga að ræða. Ekki var hægt að kalla vistmenn nútímans það enda
var enginn í húsinu veikur. Hægt var að lækna flest nú til dags. Þó voru til
aðstæður þar sem sóttir gátu leitt til dauða. Sérstaklega ef fólk var mjög full-
orðið.
Fyrsta manneskja sem Pálína sá var gömul kona. Hún var áföst við göngu-