Tímarit Máls og menningar - 01.09.2014, Blaðsíða 92

92 TMM 2014 · 3
Æsa Strand
Þrjár sögur
101
Hann stendur í berangurslegri stofunni innan um slitin húsgögn. Hann lokar
augunum. Hann ímyndar sér gula veggi, fallegar fjölskyldumyndir. Heyrir
glaðlegan söng innan úr eldhúsi, lágróma rödd sem hikar á háu nótunum.
Hann finnur heimilislega lykt af kaffi og píputóbaki, af kartöflum sem sjóða
í potti og fiski sem bíður á eldhúsbekk, ferskur og hvítur. Úti í garði eru börn
að leik, hlæjandi og skríkjandi. Bolti dúndrast í húsvegginn. Köttur strýkst
við fæturna. Inni á baði rennur heitt vatn í karið, gufan smýgur um íbúðina,
rök og ilmandi af sítrónu. Einhver segir – Hann opnar augun og stendur einn
í kaldri þögninni.
Það eru gloppur í minninu. Sumar aðeins augnablik en flestar spanna
vikur og mánuði, jafnvel ár og áratugi. Systir hans segir: „Þú varst alltaf svo
afundinn.“ Hann man eftir henni agnarsmárri, svo sjö ára, svo fimmtán
ára á leið á skólaball. Man myndbrot og ljósmyndir en engin orð, hvað þá
afundin. Móðir hans heldur því fram að hann hafi verið yndislega ljúft barn.
„Besti sonur sem móðir gæti óskað sér.“ Hann þykist trúa henni, þó ekkert
staðfesti orð hennar. Hann spyr og spyr en sama hverju þau svara er ekkert
sem útskýrir af hverju honum líður líkt og engum sé treystandi.
„Fólskuleg árás um hábjartan dag,“ var fyrirsögnin í blöðunum. Þeir sem
lásu fréttina hristu höfuðið og dæstu yfir ástandinu í miðbæ Reykjavíkur,
gleymdu henni svo um leið og þeir flettu yfir á næstu síðu. Hvergi var sagt
frá margra mánaða endurhæfingu, frá sársaukanum og vonleysinu, mar-
tröðunum og endalausum höfuðverk. Frá reiðiköstum sem enduðu oftast
í dimmu djúpi sjálfsvorkunnar og biturleika. Frá minningum sem voru
horfnar og lífi sem yrði aldrei aftur samt. „Málið er til rannsóknar hjá lög-
reglu,“ var klykkt út með í lokin og fleiri urðu þau orð ekki. Enda lítið hægt
að rannsaka þegar eina vitnið hefur öllu gleymt.
Hann kemur auga á mann í Bónus og það er eitthvað, eitthvað … Hann
snýst á hæl og gengur út, skilur eftir körfuna sína með brauði og pasta og
sjampóinu sem hann er víst vanur að nota. Hjartað hamast í brjóstinu, hann
sundlar. Hann sest inn í bíl og berst við að ná andanum. Þetta er hann, þetta