Tímarit Máls og menningar - 01.09.2014, Blaðsíða 108

K r i s t a A l e x a n d e r s d ó t t i r
108 TMM 2014 · 3
Úr öskunni í eldinn, úr öskunni í eldinn, úr öskunni í eldinn segja þeir. Þeir
hverjir? Nú auðvitað skuggarnir. Eru þeir ekki staðgenglar öskunnar? Það sem
eftir er þegar allt annað er talið frá, þegar líkaminn hefur verið tæmdur öllu
lífi og sál, hverjum blóðdropa, hverri fituörðu og hverri kjötflís. Þá eignast þeir
loksins sviðsljósið.
Ég stend á miðju svefnherbergisgólfinu og stari á líkamann minn. Líkaminn
virðist tómur, glær, jafnvel gegnsær eins og flugnanet. Mér finnst það fallegt
og ég strýk yfir handleggi mína stoltur á svip. Ég get séð í gegnum húðina allar
æðarnar, hverja einustu sin og hvern einasta vöðva. Ég er massaðri en ég hélt.
Útfrá tábroddum mínum liggur slóð af kunnuglegum tönnunum. Slóðin
liggur svo langt að ég sé ekki fyrir endann á henni, ég ákveð því að elta hana.
Eins og í ævintýri Grimmsbræðra elti ég slóðina og sting hverri tönn í vasann.
Þetta er mér ráðgáta, og ótrúlega spennandi að komast að því hvað bíður mín
á hinum endanum.
Himinninn er rauður, eins og hann vill svo oft vera rétt fyrir snjókomu á
kyrrum vetrarnóttum. Vasarnir eru að fyllast af tönnum. Svo mörgum, svo
mismunandi, svo fagurlega mótuðum. Hver eftir aðra hverfa þær ofan í vasa
mína en ég er fyrir löngu hættur að telja. Ég geri mér enga grein fyrir því hvað
ég er búinn að ganga lengi. Nokkra tíma, nokkrar mínútur? Að elta slóð sinna
eigin tanna er ákveðin hugleiðsla sem hefur það eina verkefni að skilja á milli
krembleikra hnullunganna og venjulegra steina.
Loks ranka ég við mér og lít upp frá iðju minni þar sem ég er næstum genginn
fram af himinháu bjargi. Stórstreymt hafið kastar svalandi anda sínum í
hálsakot mitt og ég svolgra sjávarloftið sem skellur á andliti mínu. Brimið er
lifandi og kröftugt, svo ærslafullt að ég glotti yfir leikjum þess. Það kastar sér
sem fastast utan í hart bjargið sem sendir það rakleiðis til baka. Þessi leikur
stigmagnast þangað til ég finn fyrir gusunum skella á andliti mínu. Hvílíkur
unaður! Ég tek allar tennurnar upp úr vösunum og kasta þeim út í vindinn.
Tennurnar falla eins og haglél á hafflötinn og ég fylgist með hverri og einni
dýfa sér með í leikinn. Tannlaus hlæ ég yfir föllnum líkamspörtum mínum,
fullur af létti, tilbúinn í eitthvað nýtt. Ég opna faðminn, klemmi aftur augun
og bíð eftir því að brimið sæki mig og geri sig heimakomið í lungum mínum.
***
Ég kyngi söltu vatni, svo söltu að ég kúgast, og tárin streyma stríðum
straumum niður kinnar mínar. Ég er búinn að berjast við fiska tímunum
saman, að mér finnst, og ég hringsóla algjörlega tíma- og stefnulaus um
ískalt hafið. Það er ekkert land að sjá, hvergi, og blendin tilfinning upp-
gjafar og geðshræringar fyllir vit mín. Ég syndi með fiskunum um leið og ég
reyni að fæla þá frá mér. Máttlausir limir mínir eru á valdi þarans. Sægræn
augu mín berjast við að halda sér opnum því ég veit að ég má ekki sofna.
Augnlokin eru rauð og þrútin af eitruðu saltinu og ég get ekki meir. Ég ranka