Tímarit Máls og menningar - 01.09.2014, Blaðsíða 33

F j ö g u r l j ó ð
TMM 2014 · 3 33
SÓLIN KEMUR UPP Í AUSTRI
Einu sinni var ég á gangi snemma morguns í borginni og
staðnæmdist á horni Brekkustígs og Öldugötu er ég fann
áþreifanlega fyrir því að einhver starði á mig út úr ágengu
myrkrinu. Ég leit við og horfði beint inn í augu hreindýrs.
Ég tók lýsandi glyrnurnar tali í myrkrinu og spurði: „Hvaðan
ber þig að?“
„Að austan,“ var svarað mjúklega og úr augunum seytlaði
vatn.
Ég strauk hreindýrshornin varlega í kveðjuskyni og hélt
áfram upp Öldugötuna, beygði fram hjá gamla bókaforlaginu
Iðunni inn Bræðraborgarstíginn.
MI CASA SU CASA
Einu sinni var ég í feluleik með hamingjunni á Holtinu og
hitti þá kynþokkafulla kvikindið í Indian Runner. Þennan
sem segir mi casa su casa og er nýkominn úr fangelsi. En
hann var sumsé nýkominn af salerninu á Hótel Holti á
Bergstaðarstræti 37 og var óþægilega fallegur. Hann talaði
spænsku mi casa su casa eins og ekkert væri eðlilegra. Þarna
vorum við öll saman í feluleik. Ég, veiki maðurinn sem ég var
svoldið skotin í, danskættaði folinn og spænska leikkonan
sem tók við orðum hans með hjartanu. Hamingjan var þarna
á meðal og ég man sérstaklega eftir því að þau voru klædd
í grænt apaskinn. Hann renndi fingri niður eftir bakinu á
henni og hvíslaði mi casa su casa. Já, við vorum tranquilar
á Holtinu alveg tranquilar og sammála um að leyfa ham-
ingjunni að dansa í kringum okkur eina kvöldstund. Ég með
Campari, hann trönuberjasafa, þau Cava. Svo fórum við heim
með leigubíl og sváfum saman í fyrsta sinn í tilefni dagsins.
Viva Viggó sögðum við á leið okkar inn í mjúkt myrkrið. Það
var voða gaman, það má nú segja. Hó, heyrði ég í fjarska.
Áður en ég vissi af var ég fundin. Svona getur þetta verið.
Hamingjan getur ekki varað að eilífu. En þetta er allt í lagi.
Tranquilar, ég veit hvar hún er.