Tímarit Máls og menningar - 01.09.2014, Blaðsíða 60

E i n a r L e i f N i e l s e n
60 TMM 2014 · 3
Fyrir Palla var það meira að segja verra. Hann hafði verið hluti af fyrstu kyn-
slóðinni, sem kynntist þessum nýja veruleika.
Elliheimilið Hof var skrifað með möttum stöfum á hurðina. Pálína bankaði
á glerið. Fyrir innan sá hún Bárð, sem hafði unnið þarna í fjölda ára. Þau
þekktust vel og sendu hvort öðru jafnvel jólakort. Vinir hans og samstarfs-
félagar kölluðu hann alltaf Badda en ekki Pálína. Bárður hafði reynt að gera
hosur sínar grænar fyrir henni en Pálína vildi ekki ýta undir það. Hún hafði
vanist athygli karlmanna enda alltaf þótt lagleg kona. Á sínum yngri árum
hafði hún jafnvel unnið sem fyrirsæta. Henni hafði þó líkað illa við þann
frama og prófað eitthvað annað í staðinn.
Dyrnar opnuðust og hún gekk inn.
„Góðan daginn,“ sagði hún og brosti.
„Hæ, hæ,“ svaraði Bárður. Það lifnaði yfir honum við að sjá Pálínu.
Henni fannst það frekar óþægilegt. Hún vildi að hann gæfist upp á þessari
barnalegu von sinni um að eitthvað gæti gerst á milli þeirra.
„Það er blessuð blíðan,“ sagði hún. Inngangurinn var hvítur og í enda
hans var afgreiðsluborð Bárðar. Engum hafði dottið í hug að gera aðstöðuna
vistlegri. Framkvæmdastjórinn hafði líklega ekki áhuga á því. Fáir gestir
komu í heimsókn og því óþarfi að eyða peningum í þá. Betra var að bæta
annan aðbúnað á elliheimilinu.
„Já og ég þarf að húka inni í þessu,“ sagði Bárður, sem var einangraður
inn í nokkurs konar glerbúri. Röddin varð bjöguð vegna hátalarakerfis, sem
hann talaði í gegnum. „Ég gæfi næstum því hvað sem er til að komast héðan.
Hvað segirðu um að taka stuttan göngutúr í garðinum.“
„Nei, því miður, ég er á hraðferð en kannski næst,“ sagði Pálína og sá strax
eftir því.
„Algjörlega. Einhver verður að njóta gróðursins. Ekki gera vistmennirnir
það.“
Pálína brosti og gekk að búningsherberginu.
„Bið annars að heilsa gamla manninum,“ sagði Bárður og ýtti á takka á
tölvu sinni. Pálína kinkaði kolli. Suð heyrðist frá hurðinni, sem gaf til kynna
að hún væri ólæst. Pálína fann hvernig Bárður horfði á eftir henni þegar
hún gekk inn. Af hverju lagði hún þetta á sig? Ekki var það ánægjan. Palli afi
hafði verið henni svo góður í gegnum tíðina og þetta var það minnsta sem
hún gat gert í staðinn. Myndi einhver heimsækja Pálínu þegar hún yrði svona
gömul? Vonandi yrðu til betri úrræði þá.
Fyrir innan var skilrúm úr gleri sem lá þvert fyrir gangveginn. Lykla-
borð birtist á honum og hún sló inn fullt nafn: Hallgerður Pálína Þórarins­
dóttir. Henni hafði alltaf verið illa við Hallgerðar nafnið og vildi frekar að
fólk notaði ‚Pálína‘. Í hvert sinn sem hún settist aftur á skólabekk vildu
kennararnir kalla hana Hallgerði. Hún reyndi að leiðrétta þá en sumir létu
ekki segjast.
Á glerinu mynduðust útlínur af lófa. Pálína lagði hægri höndina upp að