Tímarit Máls og menningar - 01.09.2014, Blaðsíða 45

S va r t h v í t u r r a u n v e r u l e i k i
TMM 2014 · 3 45
„Þarna er hann!“ segir hann og rýkur af stað.
„Hvert fór hann?“ spyr ég í sakleysi mínu.
Það kemur í ljós að tengdapabbi fann vin sinn sem hann sat við hliðina á
síðast þegar hann mætti á völlinn og KR vann. Hann mætti einu sinni á völl-
inn án þessa vinar og KR tapaði. Það var fyrir þremur árum og þessi mesti
KR stuðningsmaður Íslands hafði ekki mætt á KR leik síðan nema vita með
vissu að hann ætti laust sæti við hliðina á vini sínum.
Pepsídósin er í essinu sínu. Nýfermda afgreiðslustelpan er með nýjar
strípur í hárinu. Fólk horfir vongott til himins á meðan það hlustar á Heyr
mína bæn og fagnar gífurlega að lagi loknu. Óskar Örn hleypur inn á völlinn
með hetjulegt hár sitt og hinn sem ég á að vita nafnið á fiktar í ósýnilega
rennilásnum á stuttbuxunum. Allt er eins og það á að vera.
Nú get ég farið að fylgjast með áhorfendunum. Ég byrja á því að líta á
mitt nánasta umhverfi. Gamli maðurinn við hlið mér er rólegur að súpa á
pepsíinu sínu. Maðurinn við hliðina á Stefáni horfir áhyggjufullur á leik-
mennina og fiktar í lyklakippunni sinni. Lengra í burtu er maður í fínni
útivistarúlpu í áberandi grænum lit. Alltaf gaman að því þegar karlmenn
þora að vera í skærum litum. Rétt hjá honum eru menn sem eru klárlega
bræður. Þeir eru báðir að tala í einu hvor við annan. Eldri maður gengur
eins og mafíósi í gegnum þvöguna og allir víkja. Nokkrir renglulegir strákar
þræta góðlátlega um það hver sé besti varnarmaðurinn. Fyrir aftan okkur
heyri ég mann þylja tölfræði og síðustu markatölur. Stefán snýr sér við á
einum tímapunkti og leiðréttir eina töluna. Gaurinn verður vandræðalegur
og vinur hans glottir.
Hvar eru allar konurnar? Ég sé stelpuna sem selur pítsuneiðar og aðra
ólétta reykja sígarettu hjá ruslatunnunum. Var ég ekki með henni í gaggó?
Þarna er stelpa. Þetta er barn. Sex ára? Sjö ára? Ég hef lítið vit á aldri barna.
Hún er í allt of þunnum jakka yfir skærgulum stuttermabol. Gallabuxurnar
virka heldur ekki mjög hlýjar en hún er þó með húfu á höfðinu. Þarna beygir
hún sig niður og tekur upp poppkorn af jörðinni. Hún borðar það. Oj. Hún
gengur eftir auglýsingaskiltunum og borðar það sem á leið hennar verður.
Nokkur poppkorn af jörðinni, tvær flögur, fleiri poppkorn. Hún er komin
fyrir hornið.
Á enginn þetta barn?
Ég segi Stefáni að ég þurfi að skreppa. Hann muldrar eitthvað um horn-
spyrnur. Ég elti barnið og fylgist með því úr fjarlægð. Hvað ef hún fer út á
götu og verður fyrir bíl? Stelpan er stoppuð af eldri strák sem hallar sér upp
að einu auglýsingaspjaldinu sem aðgreinir áhorfendasvæðið frá leikvell-
inum. Hann er kannski níu, tíu ára með langt hárskott niður á bak og rakað í
hliðunum. Ég hafði séð hann áður kasta poppi í vin sinn. Hann rífur húfuna
af stelpunni og hendir henni yfir auglýsingaspjöldin á völlinn. Húfan endar
í blautu grasinu við vallarlínuna.
Hvað á ég að gera? Ætti ég að…