Tímarit Máls og menningar - 01.09.2014, Blaðsíða 102

G u ð r ú n R a n n v e i g S t e fá n s d ó t t i r
102 TMM 2014 · 3
sjónvarpið. Það var eitthvað sem hafði breyst á milli þeirra og hann vissi ekki
hvar hann hafði hana lengur.
Það var svo einn morguninn að hann sat inni hjá sér og átti engan bók-
aðan viðskiptavin þann daginn. Hann ætlaði að nota tímann til að lesa og
hvíla sig. Miðilsstarfið krafðist mikillar orku og það var nauðsynlegt að hvíla
sig vel annað slagið. Það var mikið að gera hjá Ásdísi þennan dag og hún lék
á als oddi. Hann heyrði hana spjalla við viðskiptavini sína og fylgja þeim til
dyra með innilegum kveðjuorðum og hlátrasköllum. Af hverju gat hún ekki
verið svolítið yfirveguð? Hann saknaði þess tíma þegar hann hafði haft húsið
út af fyrir sig á daginn. Það var ekki skrítið að það væri minna að gera hjá
honum, það truflaði hann að hafa hana heima allan daginn. Nú heyrði hann
rödd unga mannsins og það þyrmdi yfir hann. Hann reyndi að einbeita sér
við lesturinn en gat það ekki. Það var stór hnútur í maganum sem ólgaði og
hann gat ekki setið kyrr. Hann fór að ganga um gólf í herberginu á meðan
raddirnar hækkuðu í herberginu við hliðina. Hann gat ekki meir, hann rauk
fram og barði á dyrnar hjá Ásdísi. „Hættið þessum hávaða!“ öskraði hann,
en þau virtust ekki heyra í honum og héldu áfram að tala. Hann reif upp
dyrnar og sá hvar ungi maðurinn lá á bekknum með lokuð augun og bros á
vör. Ásdís hélt hönd yfir enni hans og virtist fara með einhverskonar þulu.
Þau létu eins og þau sæju hann ekki, var hann orðinn ósýnilegur? Hann ýtti
henni frá og tók utan um háls unga mannsins. Sá virtist ekkert kippa sér
upp við breyttar handayfirlagnir á bekknum. Hann öskraði og herti að. Það
síðasta sem hann man var að Ásdís togaði í hann og sagði honum að láta ekki
svona, að vera ekki afbrýðisamur.
Hann situr og horfir út um gluggann á hvítmáluðu herberginu. Hann
horfir á há trén hreyfast í vindinum og heyrir regndropa lenda þunglamalega
á rúðunni. Hann er þarna en samt einhversstaðar víðs fjarri. Það er ekki
góð orka í þessu herbergi og hann þolir ekki að vera þarna, en hann getur
ekki hreyft sig, getur ekkert farið. Hann heyrir dyrnar opnast á bak við sig.
Heyrir kunnuglega rödd móður sinnar og rödd ókunnugar konu. „Hann er
alveg rólegur, en er alltaf að spyrja um einhverja Ásdísi,“ segir sú ókunnuga.
„Hún hefur aldrei verið til nema í huga hans, hann hefur búið einn alla tíð,“
segir móðir hans mæðulega. „Ég vissi það strax þegar hann var barn að það
var eitthvað ekki eins og það átti að vera, hann var ekki eins og önnur börn.
En að hann gæti gert eitthvað svona hræðilegt hefði mér aldrei dottið í hug.“
Hann heyrir móður sína bresta í grát og langar til þess að hughreysta hana.
Hann reynir að segja eitthvað en kemur ekki upp orði, tungan er dofin eins
og allur líkami hans. Hann heldur bara áfram að horfa út um gluggann og
þegir.