Tímarit Máls og menningar - 01.09.2014, Blaðsíða 54

B j ö r n H a l l d ó r s s o n
54 TMM 2014 · 3
notfæra sér hvern, Maríón eða Böddi. En eftir að þau hittu Maríón og sáu
áhrifin sem hún hafði á Bödda og hvernig hann hagaði sér í kringum hana
ákváðu þau að þetta væri kannski bara allt fyrir bestu. Maríón var einlæg
og glaðlynd og snerist um Bödda eins og hann væri barn. Hún var lágvaxin
og eilítið samanrekin og þegar hún og Böddi komu í kvöldmat fann hún
alltaf leiðir til að hjálpa til við matarundirbúninginn og var fyrst til að
standa upp og taka af borðum. Á meðan sat Böddi og drakk kaffið sitt. Það
minnti Jóhann á föður þeirra, sem var svo vanur því að láta snúast kringum
sig að hann tók ekki einu sinni eftir því lengur. Þegar Böddi snerti Maríón,
lagði handlegginn yfir axlir hennar eða tók hönd hennar og faldi hana í
lúkum sínum, var það með barnslegri varfærni. Eins og hún væri fram-
andi og brothættur gripur sem hann þorði varla að snerta með sínum stóru
klunnahöndum. Hún talaði góða ensku en þó með sérkennilegum hreim og
undarlegum frösum. Þau töluðu öll ensku við matarborðið til að hún yrði
ekki útundan en hún skipaði þeim oft að tala íslensku frekar. „Til að hjálpa
mér að læra,“ sagði hún með bjöguðum hreim. Stundum náði hún ekki alveg
öllu en það virtist ekkert trufla hana heldur brosti hún bara og yppti öxlum
og hallaði sér aftur á bak í stólnum til að láta þau vita að hún skildi ekki það
sem sagt hafði verið. Það var frekar að það truflaði Bödda. Hann virtist fara
hjá sér þegar hún skildi ekki eitthvað og hallaði sér að eyra hennar til að
hvísla útskýringar.
„Þetta var svona stefnumótasíða,“ sagði hann í rökkvuðu eldhúsinu. „Þeir
voru með fullt af myndum og nöfn og áhugamál og svoleiðis. Líka myndir
af körlum sem voru að auglýsa eftir eiginkonum. Þeir voru flestir frá Evrópu
eða Bandaríkjunum. Svo gat fólk klikkað hvert á annað og skrifast á. Ég
skoðaði svolítið af því sem karlarnir höfðu skrifað um sjálfa sig, bara svona
til að fá hugmyndir um hvernig maður ætti að skrifa, og sumir þeirra voru
svaka ógeðslegir. Voru að tala um hvernig konur þeir vildu. Stærðir og
svoleiðis. Ógeðsgaurar.“ Orðin flæddu alls óhindruð, eins og honum væri létt
að vera loksins að tala um þessa hluti.
„Hvað sagðir þú um sjálfan þig?“ spurði Jóhann og sá hvernig bróðir hans
fór hjá sér.
„Bara, þú veist. Þetta venjulega. Ég talaði svolítið um hver ég er. Áhugamál
og vinnu og þannig. Sagðist vilja kynnast góðri konu. Góðhjartaðri konu.“
Hann hikaði og sagði svo: „Fólk heldur alltaf að þetta sé einhver þrælkun.
Að þessar konur séu bara keyptar eins og einhver söluvara. Það er ekkert
endilega þannig. Það er enginn peningur í þessu, bara fólk sem vill hittast
og reyna að búa til líf saman. Sumar þessar stelpur, það er kannski bara ekki
svo mikið í boði fyrir þær þarna og þær langar að komast burt og eignast
eiginmenn og fjölskyldur. Og megnið af körlunum er bara gaurar eins og ég
sem misstu kannski af tækifærinu til að kynnast einhverjum og eignast fjöl-
skyldu þegar þeir voru yngri.“
Jóhann kinkaði kolli. Þótt hann hafi verið forvitinn þá var honum eilítið