Tímarit Máls og menningar - 01.09.2014, Qupperneq 29

S p o r
TMM 2014 · 3 29
vegna hafði konan eiginlega gefið mér þennan vagn? Hún hlaut að vita hvað
hafði gerst. Hún hafði séð eitthvað í augunum á mér, hvernig ráð þeirra
seig alltaf suður fyrir silfurhjartað eða hvernig ég mátaði andlit hennar við
skuggamynd stúlku með pilsfaldinn í lófunum. Myndi hún fletta upp um sig
kjólnum og kalla mig perra næst þegar ég kæmi í búðina? Klípa svo í eyrað
á mér og rassskella mig og kalla mig smábarn fyrir að gleðjast svona yfir
einhverri andskotans lyklakippu? Þetta var vond kona en kannski líktist hún
Maríu undir kjólnum. Það borgar sig að vera góður. Þetta var góð kona og
kannski líktist hún Maríu undir kjólnum. …
Ég sat dágóða stund á mosagrónum trjádrumbi og reyndi að róa hugann
sem var á stanslausum þeytingi milli skelfingar og löngunar. Mér leið einsog
það væri verið að draga mig upp í rússíbana. Maginn var fiðrildafullur og
allt í kringum mig þetta iðandi líf og dauði, á skógarbotninum og í himn-
inum og í buxunum. Myndin af Maríu í kjólnum var brennimerkt í vitund
mína og hláturinn þegar hún kastaði frá sér samlokunni og kom hlaupandi
endurómaði í höfðinu á mér. Augnaráð gamla mannsins var í minningunni
orðið að kviksjá hundrað tilfinninga og ég var hálfpartinn farinn að efast
um að hann hefði raunverulega setið þarna. Af hverju hefði hann líka átt að
sitja þar, þessi gamli karl? Vildi hann vorkunn okkar? Var hann þess vegna
svona einn og klikkaður og uppáklæddur í hitanum? Hafði hann ekki horft
ósæmilega á Maríu, hafði ekki brugðið fyrir einhverju í augunum á honum?
Þetta var perri, þessi ógeðslegi karl. Við vorum ógeð báðir tveir og sæðis-
dropinn sem gljáði nú í síðdegissólinni á röku, frjóu skógargólfinu milli fóta
mér var sönnunin. Ég kreppti lófann aftur utanum litla sporvagninn svo
fennti yfir hnúana. Svo nagaði ég og sleikti hvítar kjúkurnar milli þess sem
ég renndi þeim eftir tanngarðinum í rólegum takti. Fiðrildin flögruðu enn í
maganum á mér en ég fann þau setjast eitt af öðru og spenna litríka vængina
milli líffæranna svo mig kitlaði.
* * *
Karlinn sat ekki lengur á bekknum þegar ég kom þangað. Ég hafði viljað sjá
hann aftur og segja eitthvað við hann. Fyrirgefðu kannski. Eða fokkaðu þér.
En nú var hann farinn og kannski hafði hann aldrei setið þarna. Ég settist á
bekkinn og sá grilla í samlokuna undir sætinu. Hún var þó raunveruleg. Nú
voru það hinsvegar þúsund maurar sem gæddu sér á henni, þúsund maurar
með majónes út á kinn sem ropuðu í kór og hlutuðu svo brauðið sundur ögn
fyrir ögn og fóru með heim til sín svo allir gætu notið þess saman. Ég leit í
kringum mig og ímyndaði mér að ég hefði sjálfur setið þarna í dag. Ég horfði
yfir að staðnum þar sem sporin enduðu, þar sem við höfðum staðið fjögur
saman öxl í öxl og glápt á manninn. Þetta voru sporin sem hann hafði ekið
eftir í áratugi, áður en stríðið kom og svo peningarnir og loks bílarnir, áður
en karlinn gekk úr sér og gylltu saumarnir í einkennisbúningnum tóku að