Tímarit Máls og menningar - 01.12.2017, Blaðsíða 44

S t e i n u n n G . H e l g a d ó t t i r
44 TMM 2017 · 4
Þegar ég kem aftur inn til þeirra situr Janus hreyfingarlaus og ýmist horfir
á hausana eða starir þeim til samlætis á autt gólfið. Þegar ég kem upp að
honum hrekkur bróðir minn upp og starir skelkaður á mig. Líklega hefur
hann dottað og hamingjan má vita hvað hann hefur verið að dreyma.
Mamma afþakkar kaffið og fer aftur upp en ég legg grænköflótta brúsann
og tvo af rósóttu sparibollunum á litla útskotsborðið.
Janus reynir að fitja upp á samræðum. Hafið þið búið hér lengi? spyr hann
og dregur ermina hugsunarlaust upp, virðir fyrir sér skurðinn sem er lokaður
með kattargörn, þremur sporum.
Ég veit að það er ábyggilega ímyndun, en mér finnst eins og það örli á
hroka í röddinni.
Fjölskyldan hefur alltaf búið í þessu húsi og systir mín bjó hér auðvitað líka
áður en hún fór að heiman, svara ég. Við mamma höfum aldrei farið neitt
annað. Aldrei þurft að gera það.
En hefur þig aldrei langað að ferðast? Þó ekki væri nema til Reykjavíkur?
spyr hann kurteisislega og fær sér sopa af kaffinu.
Æ, kannski seinna, það liggur ekkert á því, segi ég hraðmælt. Svo dettur
mér ekkert annað í hug og leita að nögl sem hægt er að festa tennurnar í. Ég
finn að rólegheitin hjá okkur mömmu pirra Janus og mig grunar að hann
muni ekki staldra lengi. Vonandi ekki.
Ég bý um gestinn í gamla herberginu hennar Lilju, efst í risinu. Og það kemur
dagur, nótt, annar dagur, og önnur nótt, enn erum við jafn fjarlæg og daginn
sem hann kom og mér finnst það ágætt. Hann ætti að fara að koma sér heim
eða áfram eða bara eitthvað, og ég held að hann viti það sjálfur. Janus heyrir
ekki til hér og mun aldrei gera það.
En honum er nú samt vorkunn. Það er greinilegt að hann hefur orðið fyrir
vonbrigðum með mig og þessa heimsókn. Hefur gert sér vonir um eitthvað
miklu meira en það sem hann fær. Það hvarflar jafnvel að mér hvort ég ætti
að fara með hann í heimsókn til Lilju. Kynna hann fyrir kátu fegurðar-
drottningunni, manninum hennar, skáldinu og fallegu börnunum þeirra.
En, ég vil hafa þau fyrir mig og þumbast bara áfram eins og venjulega, fer
í vinnuna á morgnana, kem aftur heim um kaffileytið og skil Janus (sem er
loksins farinn að tala um að halda ferðalaginu áfram) eftir hjá mömmu. Hann
þolir þetta ekki mikið lengur.
En daginn áður en hann fer kemur vorið. Fyrirvaralaust. Og fyrstu vor-
dagarnir hafa alltaf haft undarleg áhrif á mig.
Um morguninn syngja fuglar fyrir utan eldhúsgluggann og vetrarmatt glerið
í rúðunum volgnar af sól. Mamma dregur fyrir í stofunni því hún fær ofbirtu
í augun en ég bendi stolt út um eldhúsgluggann. Útsýnið er vissulega fallegt
í dag og þó áin sé jafn djúp og köld og áður leiftrar nú yfirborðið tælandi í
sólinni.